ستاره دریایی

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

ستاره دریایی

من تابستان گذشته به جزیره‌ای سفر کردم. خیلی به من خوش گذشت. نشستم و امواج دریا را تماشا کردم و به اقیانوس گوش دادم. یاد گرفتم که پرنده‌ها را شناسایی کنم. چیزهای زیبایی را کشف کردم و از مزه‌ی غذاهای جدید لذت بردم.

زمان خیلی خوبی بود. یک روز عصر، در کنار اقیانوس قدم دلپذیری می‌زدم. وقتی امواج وارد ساحل می‌شد، ستاره‌های دریایی زیادی به ساحل می‌افتاد. تعدادی از ستاره‌های دریایی به درون آب برمی‌گشتند و در امان بودند. اما ستاره‌های دریایی دیگر هنوز روی شن بودند.

اگر وارد آب نمی‌شدند، می‌مردند. آن شب ستاره‌های دریایی زیادی در ساحل بودند. این مرا ناراحت کرد، اما می‌دانستم که نمی‌توانم مشکل را حل کنم. به خاطر اینکه به آن‌ها صدمه نزنم خیلی با احتیاط قدم بر می‌داشتم. بعد دختر کوچکی را دیدم.

او هم برای ستاره‌های دریایی غمگین بود. می‌خواست جلوی مرگ همه‌ی آن‌ها را بگیرد. از من پرسید که آیا می‌توانم کمکش کنم. به او گفتم: «فکر نمی‌کنم بتونیم کاری انجام بدیم.» دخترک شروع کرد به گریه کردن. به سنگی تکیه داد و مدتی به فکر فرو رفت.

بالاخره، احساس از بین رفت. گریه را متوقف کرد و بلند شد. بعد یک ستاره‌ی دریایی برداشت و آن را به درون آب انداخت. پرسیدم:. «چه کار می‌کنی؟» ولی جوابی به من نداد. فقط تا جایی که می‌توانست ستاره‌های دریایی را به آب پرتاب می‌کرد. به او گفتم: «نمی‌تونی همه‌شون رو نجات بدی.»

او برای نگاه کردن به من متوقف شد. پاسخ داد: «نه، نمی‌تونم همه‌شون رو نجات بدم.» بعد یک ستاره‌ی دریایی خیلی بزرگ برداشت و گفت: «اما می‌تونم این یکی رو نجات بدم.» و سپس لبخند زد و ستاره‌ی دریایی را تا آنجا که توانست به اقیانوس انداخت.