درمان پزشک

درمانِ دکتر

جیمز فرای پزشک معرکه‌ای بود. عمل‌های جراحی او به معمولان زیادی کمک کرده بود بر آسیب‌دیدگی‌هایشان غلبه کنند. او برای یک ژورنال پزشکی پرطرفدار هم می‌نوشت.

جیمز خیلی سرش شلوغ بود. پسرش، استیو، به‌ندرت او را می‌دید. یک روز، جیمز داشت قدم می‌زد و پرونده‌ی یک بیمار را بررسی می‌کرد. همه‌جای زمین آب ریخته بود.

جیمز روی مایع سُر خورد و افتاد. او روی یک لوله شیشه‌ایِ شکسته افتاد. آسیب دید. استیو برای دیدن او به بیمارستان آمد.

جیمز گفت: «موندن توی تخت‌خواب برام سخت می‌شه. ولی به‌زحمت می‌تونم پاهام رو خم کنم.» استیو گفت: «پس بیا یه فیلم تماشا کنیم.» فیلم باعث شد آن‌ها با هم بخندند. استیو گفت: «من باید بروم، ولی چند داستان برات می‌ذارم که بخونی.» جیمز شروع به به‌خاطر آوردن بخش‌های جالب زندگی کرد.

او از چیزهای کوچک مثل غذا شگفت‌زده می‌شد. قبلاً آن‌قدر سرش شلوغ بود که توجهی به آن‌ها نمی‌کرد. او گفت: «استیو، آدم وقتی آهسته‌تر غذا را می‌جوه مواد مغذی بیشتری به بدنش می‌رسه. ولی من فکر می‌کنم این باعث می‌شه غذا خوشمزه‌تر هم بشه!»

چند هفته بعد، جیمز گفت: «استیو، من وقت کافی با تو سپری نکرده‌م. از این بابت پشیمونم. وقتی تو به من سر می‌زنی حتی روح و روانم بهتر می‌شه. ولی وقت کافی اینجا سپری کرده‌م. باید به خونه بریم.»

بیرون، نسیم گرمی می‌وزید. جیمز پرچمی را دید که در باد به اهتزاز در آمده بود. سرانجام، جیمز گفت: «من آماده‌ی کار کردن نیستم. می‌خوام یه حمام طولانی کنم. و بعد با هم فیلم می‌بینیم. فردا کار رو شروع می‌کنم و این بار سخت کار نمی‌کنم.»