سرفصل های مهم
اهدافت را تغییر بده
توضیح مختصر
در این پادکست به این موضوع می پردازد که یادگیری انگلیسی با گرفتن مدرک به پایان نمی رسد و در تمام طول عمر فرد روند یادگیری ادامه دارد
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمه‌ی درس
عجله کردن و بی تاب بودن خیلی راحت است. ما توسط مدرسه و جامعه شرطی شده ایم که نتایج فوری درخواست کنیم. محدوده توجه ما کوتاه و کوتاه تر شده است.
به ویژه در مدارس، دروغ را با ما آموزش می دهند. این دروغ است که ما می توانیم در یک ترم یا چهار سال تمام دوره های مورد نیاز را بگذرانیم، همه آزمون های مورد نیاز را قبول شویم (بگذرانیم) و سپس دیپلم مان را بعنوان گواهی ارشدیت (تسلط) در موضوع یا موضوعاتی دریافت کنیم.
اما این یک نمایش مضحک است. یک نمایش مسخره در اکثر موضوعات، نه فقط آموزش زبان. در حقیقت، مدرسه رسمی مکانی بسیار ضعیف برای تسلط بر هر موضوع یا مهارتی است.
من مدرک کارشناسی خود را در رشته روزنامه‌نگاری گرفتم. من با افتخار فارغ‌التحصیل شدم. تمام دوره‌های خبرنگاری لازم را شرکت کردم و شاگرد ممتاز کلاسم بودم. من فکر می‌کردم که این موضوع را خوب می‌شناسم.
اما بعد از فارغ التحصیلی، متوجه شدم که تقریبا هیچ چیزی در مورد نوشتن یا روزنامه نگاری نمی دانم. توسط بسیاری از خبرنگاران و ویراستاران به من گفته شده بود که مدرسه روزنامه نگاری تقریبا بی فایده است (تحصیل در مدرسه روزنامه نگاری بی فایده است) - و تنها چیزی که اهمیت داشت، توسعه مهارت های خود به طور مستقل و از طریق تجربه بود.
چند سال بعد ( هنوز نامشخص است )، من به مدرسه برگشتم تا در کار اجتماعی مدرک فوق لیسانس (کارشناسی ارشد) بگیرم. من کلاس ها را شرکت کردم، آزمون ها را گذراندم ، و به طور پیوسته نظریه‌های گوناگون مبهمی از کار اجتماعی را مورد تحلیل قرار دادم. در پایان برنامه ام، کارآموزی داشتم. من در اداره‌ای گماشته شدم (کارورزی ام را گذراندم) که به نوجوانانی که مورد سوء استفاده و بی توجهی قرار گرفته بودند، کمک می کردند. بعد از گذشت تنها یک هفته در آنجا، من متوجه شدم که هیچ ایده ای برای اینکه چه کار کنم، ندارم. مدرک کارشناسی ارشد من نه دانش کاربردی و نه اصول نظریه قابل استفاده داد.
هر چیزی که من به عنوان یک مددکار اجتماعی یاد گرفتم، در این شغل (در حین کار) یاد گرفتم. من با امتحان کردن چیزها، بررسی نتایج، تنظیم ایده‌های جدید، و سپس امتحان کردن چیزهای دیگر آموختم. بدون تردید، در طول چندین سال، من به عنوان یک مددکار اجتماعی پیشرفت کردم. مدرک کارشناسی ارشد برگه ای برای افزایش پرداختی مشاغل بود- اما چیزی فراتر از آن ارائه نداد.
حقیقت این است: که مدرسه مکان خوبی برای یادگیری نیست. زندگی جایی است که شما یاد می گیرید و یادگیری فرایندی مادام العمر است. هیچ پایانی وجود ندارد. هیچ فارغ‌التحصیلی وجود ندارد. هیچ “ نمرات پایدار “ یا سوابق وجود ندارد.
یادگیری صحیح، مهارت درست، تسلط واقعی، ازفرایندی بدست می آید که آنتونی رابینز آن را CANI مخفف پیشرفت مستمر و بدون درنگ می نامد. ژاپنی ها این را “کایزن” می نامند.
حقیقت این است که یادگیری هرگز به پایان نمی رسد. اکثر زبان آموزان ، از جمله خود من، هنوز در ذهنیت مدرسه گیر کرده ایم. آن‌ها فکر می‌کنند که اگر دوره‌های کافی را بگذرانند، گواهی دریافت خواهند کرد که ثابت می کند آن‌ها زبان (انگلیسی) را صحبت می‌کنند. سپس سعی می‌کنند با یک فرد بومی صحبت کنند و متوجه می شوند که در حقیقت گواهی آن‌ها بی‌فایده (غیر قابل استفاده) است. بسیاری از زبان آموزان نیز ذهنیت “فارغ التحصیلی” را دارند. آن‌ها فکر می‌کنند که اگر به اندازه کافی سخت مطالعه کنند ، در یک سال، دو سال، پنج سال، و غیره. آن‌ها در نهایت در زبان انگلیسی فارغ‌التحصیل خواهند شد و کارشان تمام خواهد شد .
اما هیچ فارغ التحصیلی وجود ندارد. من یک فرد بومی 38 ساله هستم و هنوز برای بهبود توانایی انگلیسی صحبت کردن خود تلاش میکنم. من تلاش می کنم روی ریتم صحبت کردنم کار کنم. همچنین سعی می کنم تعداد تکیه کلام هایی که استفاده می کنم را کاهش دهم (به عنوان نمونه “اوم”، “شما می دانید”، “مانند”). به عنوان یک نویسنده، من هنوز پیشرفت های بسیاری برای اجرا دارم. من باید شفافیت و قدرت نویسندگی خود را توسعه ببخشم. و هنوز هم کلمات جدیدی یاد می‌گیرم.
نکته این است که من همیشه توانایی زبان انگلیسی ام را بهبود خواهم بخشید. من هرگز به پایان نخواهم رسید. من هرگز فارغ التحصیل نخواهم شد. یادگیری انگلیسی، فرایند یادگیری طول عمر است.
و اگرچه من 38 سال بعد از اینکه انگلیسی را شروع کردم، کم کم متوجه شدم که زبان اسپانیایی نیز فرآیند یادگیری در طول عمر است. من در تلاش هستم که نگرش خود را از ذهنیت “ فارغ‌التحصیلی “ به یک ذهنیت CANI تغییر دهم. هیچ خط پایانی وجود ندارد - بهبود مستمر و بدون وقفه تنها تا زمانی که من زنده هستم، وجود دارد.
نگرش CANI می‌تواند به انگیزه شما کمک کند ، زیرا فشار را از دست می‌برد. بسیاری از زبان آموزان، زبان را به عنوان یک مسابقه می بینند. آن‌ها به شدت تلاش می‌کنند تا هر چه سریع‌تر به خط پایان برسند. در عوض، یک نظم ذهنی از بهبود دائمی و بی پایان را امتحان کنید. نگران خطوط پایان نباشید. به جای آن ، مطمئن باشید که هر هفته کمی بهتر می‌شود. ممکن است چند جمله جدید یاد بگیرید. ممکن است در گوش دادن به درک، یا تلفظ ، پیشرفت کوچکی داشته باشید.
هفته بعد، مطمئن شوید که چند پیشرفت دیگر کسب می کنید. نیازی نیست که بزرگ باشند. نیازی نیست که نمایشی باشد. حتی پیشرفت های کوچک تا زمانی که ثابت و بدون وقفه (بی پایان) هستند، کافی است.
من این مقاله را با یک چالش به پایان می‌رسانم. برای چند ماه آینده ، شما را به چالش می‌کشم تا تمام اهداف “ خط پایان “ خود را فراموش کنید. امتیازات TOEIC و TOEFL را فراموش کنید. گواهینامه ها و مدارک را فراموش کنید. هر گونه ایده “ تمام کردن “ انگلیسی را فراموش کنید. در عوض، برای چند ماه آینده، فقط هدفتان را به طور ثابت و بدون وقفه بهبود بخشید. تصمیم بگیرید که هر هفته پیشرفت بسیار کمی در توانایی انگلیسی تان ایجاد کنید. و شما این کار را هر هفته انجام خواهید داد.
به طور مستمر. ثابت و همیشگی. پایان ناپذیر.
متن انگلیسی درس
It’s so easy to get impatient. We are conditioned, by school and society, to demand instant results. Our attention spans get shorter and shorter.
School, in particular, teaches us a lie. The lie is that in one semester, or four years, we can take all the required courses, pass all the required tests, and then receive our degree as proof of our” mastery” of a subject or subjects.
But this is a farce. Its a farce in most subjects, not just language education. In fact, formal school is a very poor place to master any subject or skill.
I got my undergraduate degree in journalism. I graduated with honors. I took all the required journalism courses and was near the top of my class. I thought I knew this subject well.
But upon graduation, I realized that I knew almost nothing about writing or journalism. I was told by many reporters and editors that journalism school was almost useless- and that the only thing that mattered was developing one’s skills independently, through experience.
Several years later( still clueless), I went back to school to get a Masters degree in Social Work. I took classes, passed tests, and endlessly analyzed obtuse theories of social work. At the end of my program I had an internship. I was placed in an agency that helped abused and neglected teenagers. After just one week there, I realized that I had no idea what to do. My Masters degree program had not given me any practical knowledge- nor usable theories.
Everything I learned as a social worker, I learned on the job. I learned by trying things, examining the results, formulating new ideas, and then trying more things. Relentlessly, over several years, I improved as a social worker. The Masters degree was a ticket to higher paying jobs- but it provided nothing useful beyond that.
The truth is- school is not a good place to learn. Life is where you learn and that learning is a lifelong process. There is no end. There is no graduation. There are no” permanent grades” or records.
True learning, true skill, true mastery, come from the process that Anthony Robbins calls CANI- Constant And Neverending Improvement. The Japanese call this” kaizen”.
The truth is- learning never ends. Most language learners, including me, are still stuck with a school mentality. They think that if they take enough courses, they’ll get a certificate that will prove that they speak the language. Then they try to talk to a native speaker and discover that their certificate is, in fact, useless. Many language learners also have a” graduation” mentality. They think that if they study hard enough, in one year, two years, five years, etc. they will finally” graduate” from English and be finished.
But there is no graduation. I am a38 year old native speaker and I’m still trying to improve my English speaking ability. I’m trying to work on the rhythm of my speech. I’m also trying to reduce the number of fillers that I use( for example, “ Uhm”, “ you know”, “ like”). As a writer, I still have a lot of improvement to make. I need to develop the clarity and power of my writing. And I’m still learning new words.
The point is- I will always be improving my English ability. I’ll never be” finished”. I’ll never graduate. English learning is a lifelong learning process.
And though I’m starting38 years later than I did with English, I’m beginning to realize that Spanish is also a lifelong learning process. I’m trying to shift my attitude from a” graduation” mentality to a CANI mentality. There is no finish line- there is only constant and neverending improvement- for as long as I live.
A CANI attitude can help your motivation because it takes off the pressure. So many language learners view learning as a race. They are desperately trying to get to the finish line as fast as possible. Instead, try adopting a mindset of Constant And Neverending Improvement. Don’t worry about finish lines. Instead, be sure that every week, you improve just a little bit. You might learn a few new phrases. You might make a tiny improvement in listening comprehension, or pronunciation.
The next week, be sure to make a few more improvements. They don’t need to be big. They don’t need to be dramatic. Small, even tiny improvements are enough- as long as they are constant and neverending.
I’ll end this article with a challenge. For the next few months I challenge you to forget all your” finish line” goals. Forget TOEIC and TOEFL scores. Forget certificates or degrees. Forget any idea of” finishing” English. Instead, for the next few months, make Constant And Neverending Improvement your only goal. Decide that every week you will make a very small improvement with your English ability. And you will do this every week.
Constantly. Consistently. Neverending.
