هر فردی ویژه است

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

همه خاص هستند

وقتی جوان بودم هر اتفاق نادرستی که در خانه می‌افتاد انگار تقصیر من بود.

یک بار برادرانم سعی کردند کلوچه درست کنند. آرد و زنجبیل را ترکیب کردند و خمیری چندش‌آور درست کردند. بعد تلاش کردند آن را بشویند و از لوله فاضلاب بیرون کنند، ولی همه‌جای زمین ریخت.

بعداً برادرانم گفتند که من این کار را کردم و من مجبور شدم آن را پاک کنم.

نگران بودم که پدر و مادرم آن‌ها را بیشتر از من دوست داشته باشند. یک روز پاییزی، مطمئن بودم کاری می‌کنم پدر و مادرم احساس افتخار کنند. یک مدل موشک خریدم. بعد از اینکه آن را سر هم کردم همه را به تماشای آن دعوت کردم. می‌خواستم برادرانم به دانش فنی‌ام غبطه بخورند. فتیله را روشن کردم ولی هیچ اتفاق نیفتاد.

برادرم گفت: «انگار آتیش‌بازی‌ت کار نمی‌کنه. امیدوارم رسیدش رو نگه داشته باشی تا بتونی برش گردونی.»

من جیغ کشیدم: «این آتیش‌بازی نیست.» آن‌ها دوباره داشتند من را مسخره می‌کردند.

نمی‌دانم چه مشکلی پیش آمده بود. هیچ‌چیزی را تغییر نداده بودم. سریع سیم‌های انتهای آن را به امید اینکه درست شود، جابه‌جا کردم. یکدفعه موشک به بالا پرواز کرد. همان طور که موشک پیچ و تاب خوران از میان چمن‌ها گذشت و به درون صندوق پست رفت، ما کنار ایستادیم. بعد صندوق پست پایین افتاد. موشک خرد شده بود.

من خجالت‌زده داخل خانه دویدم و قایم شدم. چند دقیقه بعد مادرم پرسید: «حالت خوبه؟»

من گفتم: «می‌خواستم فقط برای یک‌بار اون‌ها به من حسودی کنن. حالا فهمیدم که چرا تو و بابا من رو به‌اندازه‌ی اون‌ها دوست ندارید.»

مادرم گفت: «این درست نیست. انگشت‌هام رو ببین، هر کدوم متفاوته. شما بچه‌ها مثل انگشت‌های من هستید: همه متفاوت هستید، اما همه رو به یک اندازه دوست دارم.»

او را بغل کردم. حالا می‌دانم که پدر و مادرم من را به‌اندازه‌ی برادرانم دوست دارند.