پتسی ان

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

پتزی اَن

خیلی قبل‌تر در آلاسکا، سگی به‌نام پتزی اَن افق را تماشا می‌کرد. او هر روز کنار خلیج منتظر کشتی‌هایی می‌ماند که از سفری طولانی برمی‌گشتند.

پتزی اَن سگ باهوش، خیلی بی‌نظیر و خاص بود. ناشنوا بود. او پارس هم نمی‌توانست بکند. ولی از تمام دیگر حواسش استفاده می‌کرد تا وقتی کشتی‌ای نزدیک بود متوجه شود.

پتزی اَن در خیابان‌ها زندگی می‌کرد. صاحبانش او را نمی‌خواستند چون او نمی‌توانست بشنود. به همین خاطر او را رها کردند.

او در یک هتل مجلل پناه جست. مهمان‌ها کمر او را می‌مالیدند و چانه‌اش را می‌خاراندند. خیلی‌ها به او غذا می‌دادند. خیلی اضافه وزن پیدا کرد.

او خیلی مشهور شد. بازدیدکنندگانِ آلاسکا مشتاق دیدن او بودند.

آن‌ها برای او هدیه می‌آوردند. دوست داشتند او را ببینند و این حس دو طرفه بود. شهردار گفت پتزی اَن باید خوش‌آمدگوی شهر نامیده شود.

مردم شهر پتزی اَن را دوست داشتند، حتی با اینکه او در خیابان زندگی می‌کرد. آن‌ها حاضر بودند برای نگه داشتن او دعوا کنند. قانونی جدید تمام سگ‌ها را ملزم کرد قلاده ببندند و واکسن بزنند.

شهردار شکایت زیادی دریافت کرد. مردم می‌خواستند پتزی اَن بتواند آنجا بماند.

یک ملوان بلندپرواز مردم را جمع کرد تا کمک کنند. آن‌ها با هم پول دادند تا پتزی اَن به دامپزشکی برود. واکسن‌هایش را زد و قلاده به گردن انداخت. او می‌توانست بماند.

وقتی پتزی اَن مرد، همه دلشان برای خوش‌آمدگوی شهر تنگ شد. بنابراین شهردار کسی را استخدام کرد تا مجسمه‌ای از پتزی اَن بسازد. او خوش‌آمدگوی شهر را برگرداند. حالا، پتزی اَن همیشه نزدیک آب منتظر کشتی‌ها می‌نشیند تا به خانه بیایند.