مریض شدن در هند

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

بیمار در هند

من توی هندم، در حال تنها مسافرت کردن. مکان فوق‌العاده‌ایه و من عاشقشم. می‌رسم به یه شهرکی به اسن جودپور. با اینکه عاشق این کشورم، یه مشکل بزرگی دارم.

من یه خرده غذای بد خوردم. حالا شکمم ناجوره. هر روز، شکمم بدتر می‌شه. اولش، فقط حالت تهوع داشتم. اشتهام رو از دست دادم. اما الان، بیرون‌روی و استفراغ هم دارم. احساس مزخرفی دارم.

با این حال، من می‌خوام جودپور رو ببینم، پس هتلم رو ترک می‌کنم و توی شهر قدم می‌زنم. شهر پره از ساختمون‌های سنگی قدیمی. بعضی از ساختمونا آبی رنگ شدن. راهم رو ادامه می‌دم به سمت یه تپه‌ی بزرگ توی وسط شهر. بالای تپه یه قلعه‌ی بزرگه. یه تاکسی رو نگه می‌دارم که منو به بالای تپه ببره.

وقتی می‌رسم، دور و بر قلعه راه می‌رم. منظره‌ها از بالا شگفت‌انگیزن. کل شهر رو می‌بینم. دارم راه می‌رم که یهو یه درد شدید توی شکمم پیدا می‌کنم.

«اووووه»، فریاد می‌زنم. می‌شینم. رنگ پوستم پریده. احساس ضعف می‌کنم.

یه گردشگر بریتانیایی می‌آد پیشم و ازم می‌پرسه، «حالت خوبه»؟

من می‌گم، «نه». «احساس می‌کنم نیازه برم دکتر».

خانم بریتانیایی می‌گه، «من به بهت کمک می‌کنم، من می‌برمت پیش یه دکتر».

ما از قلعه خارج می‌شیم و یه تاکسی پیدا می‌کنیم. به راننده تاکسی می‌گیم، «ما رو به نزدیک‌ترین بیمارستان ببر».

راننده تاکسی به من نگاه می‌کنه و می‌گه، «تو حالت خوب به نظر نمی‌آد. خیلی سفید (رنگ‌پریده) به نظر می‌آی- یه جورایی مث یه روح. تو قطعا به یه دکتر نیاز داری».

اون سریع می‌رونه. به پایین تپه، از توی خیابونا، به سمت یه بیمارستان کوچیک.

ما وارد بیمارستان می‌شیم. دختر بریتانیایی می‌گه، «اون نیاز داره بره پیش یه دکتر، اون خیلی مریضه».

پرستاره به من یه سری برگه می‌ده و می‌گه، «اینا رو پر کن». «مطمئن شو که همه‌ی اطلاعات رو درست وارد می‌کنی». ۷۸ صفحه واسه پر کردن وجود داره. هر صفحه ۶۷ تا جای خالی واسه پر کردن داره.

من می‌گم، «وای خدای من»، «من واسه انجام دادن این [چیزا] زیادی مریضم. من می‌خوام همین الان دکتر رو ببینم».

پرستاره می‌گه، «شما باید اول همه‌ی فرم‌ها رو پر کنید»!

من واسه انجام دادنش زیادی مریضم. پس، در ازاش، می‌افتم رو زمین و وانمود می‌کنم که انگار دچار یه حمله‌ی عصبی شدم! لگد می‌زنم، دستام رو پرت می‌کنم، و خیلی بلند داد می‌زنم.

پرستاره می‌گه، «اوه خدای من». اون می‌ره و دکتر رو می‌آره. اونا منو می‌برن به یه اتاقی و دکتره من رو معاینه می‌کنه.

اون می‌گه، «تو حالت خوب می‌شه، اما نمی‌تونی دیگه ادویه‌ی کاری هندی بخوری». «تو فقط می‌تونی موز و برنج سفید بخوری».

اون یه موز بزرگ بهم می‌ده. من می‌خورمش و خیلی خوشحالم. شکمم خیلی بهتره.