داستان های کوتاه

156 فصل | 312 درس

داستان انگلیسی مرگ دیوار مرجانی بزرگ

توضیح مختصر

بزرگترین ارگانیسم زنده‌ی زمین به طول ۱۴۰۰ مایل در حال مرگ است. جالب آنکه ما نه تنها شاهد این موضوع هستیم، بلکه در واقع قاتل این ارگانیسم خود ما هستیم.

  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل صوتی

دانلود فایل صوتی

متن انگلیسی درس

Rest In Peace Great Barrier Reef

In the not-too-distant future, we could be hearing something like this in the news:

The biggest living organism on Earth has passed away. Australia’s Great Barrier Reef lived for more than 25 billion years. At 1,400 miles long, the Great Barrier Reef was the only living organism visible from space. It was home to more biodiversity than all of Europe.

While it’s sad enough to hear that our planet’s biggest organism has died, what’s even more heartbreaking is that we are the ones who killed it. Our dependency on oil and gas has caused global warming which has killed this magnificent organism.

The Great Barrier Reef isn’t the only life that has been lost due to humans and our misuse of the Earth’s resources. In the last 40 years, we have lost more than 50 percent of all this planet’s wildlife. More than 76 percent of freshwater wildlife has disappeared. If things continue this way, it’s predicted that in twenty years we’ll have lost two-thirds of all wildlife on Earth.

We are now seeing species extinction at more than 1,000 to 10,000 times the natural rate. Humans are to blame for this sorry state of affairs.

A popular theory says that people who are dying experience five stages of grief known as DABDA. A person starts off feeling Denial and then moves through feelings of Anger, then Bargaining, then Depression, and finally Acceptance of the fact that death is near.

Some psychologists are now using these five stages of personal grief to describe humanity’s “collective grief” over planetary death and loss.

The first stage is “denial.” Many people are still in denial that climate change is even happening. They turn a blind eye to anything having to do with the problem.

The second stage is “anger.” People at this stage have moved past denial. They are now angry about the state of our Earth and the loss of species.

The third stage of grief is “bargaining.” In this stage, a person is willing to make a trade to regain what they have lost. At this stage, people who are grieving stop playing the blame game. Instead, they focus on making swift changes to save the planet.

The fourth stage is “depression.” In this stage, people begin to accept the reality of the loss. They feel profound sadness or even numbness.

And finally, in the fifth stage, people “accept” the situation. Hopefully, humans never have to fully accept the demise of the earth, because that would mean accepting our own demise as well.

What do you think? Can comparing planetary grief with personal grief, help humanity find a way forward? Or is it too late? Will we actually be hearing about the death of the greatest barrier reef on earth in our lifetime?

ترجمه‌ی درس

انسان‌ها شاهد مرگ بزرگترین ارگانیسم دنیا با قدمت بیش از ۲۵ میلیارد سال هستند!

مرگ دیوار بزرگ مرجانی

در آینده ای نه چندان دور، ممکن است چنین جمله ای را در اخبار بشنویم:

بزرگترین ارگانیسم زنده بر روی زمین مُرد. دیواره بزرگ مرجانی استرالیا به مدت بیش از ۲۵ میلیارد سال زندگی کرد. این دیواره مرجانی که ۱۴۰۰ مایل طول داشت تنها ارگانیسم زنده‌ای بود که از فضا دیده می‌شد. این دیواره مرجانی محل زندگی تنوع زیست محیطی به عظمت بیش از اروپا بود.

شنیدن خبر مرگ بزرگترین ارگانسیم زمین به اندازه‌ی کافی ناراحت کننده است. اما چیزی که حتی بیشتر ما را ناراحت می‌کند، این است که ما کسانی هستیم که آن را کشته‌ایم. وابستگی ما به نفت و گاز باعث گرمایش جهانی شده که این ارگانیسم فوق‌العاده را به کام مرگ کشانده است.

دیواره بزرگ مرجانی تنها موجود زنده ای نیست که به خاطر انسان ها و سوءاستفاده از منابع زمین از بین می‌رود. در ۴۰ سال اخیر، ما بیش از ۵۰ درصد از همه‌ی حیات وحش زمین را از دست داده‌ایم. بیش از ۷۶ درصد از حیات وحش آب های شیرین از بین رفته است. اگر شرایط به همین منوال ادامه پیدا کند، پیش بینی می شود که در ۲۰ سال آینده، دو سوم حیات وحش زمین از بین برود.

اکنون نرخ انقراض گونه ها ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار برابر نرخ طبیعی است. انسان‌ها مسئول این شرایط وخیم هستند.

در دورانی زندگی میکنیم که شاهد انقراض سریع‌السیر اکثر گونه‌های جانوری و زیست محیطی هستیم!

یک نظریه رایج و پرطرفدار می گوید که انسان هایی که می‌میرند، 5 مرحله سوگ را طی می کنند که DABDA نام دارد. فرد با احساس انکار شروع کرده و سپس دچار حس خشم می‌شود، بعد از آن چانه زنی می کند و سپس افسرده می شود و پس از آن حقیقت نزدیک بودن مرگ را قبول می کند.

برخی روانشناسان اکنون از 5 مرحله سوگ فردی برای توصیف «سوگ جمعی» بشریت برای مرگ جهانی استفاده می کنند.

اولین مرحله «انکار» است. بسیاری از افراد هنوز حتی انکار می‌کنند که تغییر آب و هوا در حال رخ دادن است. آن‌ها در برخورد با هرچیزی که به این مسئله ارتباط دارد، چشمان خود را می‌بندند. دومین مرحله «خشم» است. مردم در این مرحله از انکار گذشته اند. اکنون در مورد وضعیت زمین و از دست رفتن گونه‌ها خشمگین هستند.

سومین مرحله سوگ «چانه زنی» است. در این مرحله، یک فرد تمایل دارد تا برای چیزهایی که از دست داده است، معامله کند. در این مرحله، افرادی که غمگین هستند، از بازی اتهام زنی دست می‌کشند. در مقابل بر روی ایجاد تغییرات سریع به منظور حفظ سیاره تمرکز می‌کنند.

چهارمین مرحله «افسردگی» است. در این مرحله، مردم واقعیت ضرر را قبول می کنند. آنها غم عمیق یا حتی بی حسی را تجربه می‌کنند.

و در نهایت، در پنجمین مرحله، مردم شرایط را «قبول» می کنند.

خوشبختانه، انسان ها مجبور نیستند تا به صورت کامل مرگ زمین را قبول کنند چون این بدان معنا است که مرگ خودمان را نیز قبول کرده‌ایم.

شما چطور فکر می‌کنید؟ آیا مقایسه سوگ جهانی (زمینی) با سوگ فردی، به بشریت کمک می‌کند تا راهی رو به جلو پیدا کند؟ یا خیلی دیر شده است؟ آیا ما واقعا خبر مرگ بزرگترین دیوار‌ه‌ی مرجانی بر روی کره زمین را در طول عمر خودمان خواهیم شنید؟