داستان انگلیسی تز، به سوی نجات

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

تز، به‌سوی نجات

دانیل بالنگی ورزشکاری عالی است. برای دانیل ورزش تنها یک سرگرمی نیست.

او ورزشکاری قهرمان است. دانیل در مسابقات انواع مختلف دوی استقامتی، به پیروزی رسیده است. او در ۴۴۱ دوی استقامتی به رقابت پرداخته، و در ۳۹۰ تا از آن‌ها مقام اول، دوم و سوم را به دست آورده است. کوه‌نوردی، دوچرخه‌سواری، شنا و دوهای مسافت زیاد، تنها تعدادی از ورزش‌هایی است که دانیل از آن‌ها لذت می‌برد. به‌عنوان ورزشکاری قهرمان، او در قرار دادن بدنش در تنگنا و محدودیت تجربه‌ی زیادی کسب کرده است. یکی از روزهای زمستان سال ۲۰۰۶ آن تجربه و سگش تَز، به نجات جانش کمک کردند.

تز سگی قهوه‌ای مایل به قرمزِ سه‌ساله بود. او سگ خوبی بود و از دویدن با دانیل لذت می‌برد. یکی از روزهای سرد دسامبر، دانیل با سگش به بیرون شهر رفت و وانتش را پارک کرد. بطری آبی برداشت و موبایل و کیف پولش را در وانت گذاشت و آن را قفل کرد. تَز و دانیل دویی به مسافت ۱۰ مایل را که برای ورزشکار دوهای با مسافت بالا همچون دانیل کم بود، آغاز کردند. دانیل برنامه‌ریزی کرده بود که دو را قبل از ناهار تمام کرده، و هنگام نهار برگشته باشد، اما اشتباه کرده بود. همان‌طور که در حاشیه‌ی صخره‌ای با بلندی ۶۰ فوت می‌دوید، روی تکه‌ای یخ سُر خورد و توی دره افتاد.

دانیل رویِ تخته‌سنگی سخت افتاد. سعی کرد بایستد اما درد شدیدی را احساس کرد و جیغ کشید. لگن و کمر دانیل شکسته شده بود.

او ۶ مایل از وانتش فاصله داشت و از هر انسانی بسیار دور بود. احساس تنهایی کرد، اما بعد شنید تَز دارد از صخره پایین می‌آید. در حالی‌که دانیل داشت فکر می‌کرد که چه کاری باید انجام بدهد، تَز آمد و کنارش ایستاد.

دانیل می‌دانست که ناچار است تا وانتش برگردد. نمی‌توانست راه برود، اما می‌توانست سینه‌خیز برود.

او با دست‌هایش، شروع کرد به این‌که خودش را روی برف و تخته‌سنگ بکشد تا به ته دره برسد. بعد از ۵ ساعت سینه‌خیز رفتن، تنها ۶۰۰ فوت حرکت کرده بود و هنوز ۶ مایل با وانت فاصله داشت. دانیل که خسته و تشنه شده بود، تکه‌ای یخ که گودالی را پوشانده بود را شکست و  از آب کثیف زیر آن نوشید.

هوا داشت تاریک و سرد می‌شد. دانیل لباس‌های گرم برای شبی زمستانی نپوشیده بود. خوشبختانه تَز آن‌جا بود و دانیل برای گرما او را بغل گرفت. تمام شب با تَز صحبت کرد زیرا می‌دانست که اگر خوابش ببرد، خیلی سردش خواهد شد و می‌میرد.

ترسیده بود اما نمی‌خواست بمیرد. او به خانواده و دوستانش فکر کرد. او برای گرم ماندن، مجبور بود حرکت کند. هر ۵ ثانیه یک بار راست می‌نشست. بعد از ۱۰۰۰ بار راست نشستن، درد جانکاهی را تجربه کرد؛ اما، از آن‌جا که ورزشکار دوی با مسافت بالا بود، به این عادت داشت که بدنش را در محدودیت قرار بدهد.

عاقبت خورشید طلوع کرد و کم‌کم گرمش شد. بار دیگر یخ را شکست و بیشتر از آب کثیف نوشید. حالا آماده بود که به سینه‌خیز رفتن به سمت وانت ادامه بدهد. دانیل در حالی‌که خودش را روی زمین می‌کشید بار دیگر سینه‌خیز رفتن را آغاز کرد. بعد از این‌که تمام طول روز را سینه‌خیز حرکت کرد، بسیار تشنه‌اش شد. نیاز داشت که [آب] بنوشد.

دانیل چرخید و تمام مسیر را به سمت گودال سینه‌خیز برگشت تا بتواند از آن آب کثیف بیشتر بنوشد. تمام کار شاقش هیچ نتیجه‌ای نداشت.

به‌زودی شب شد و به جایی برگشته بود که صبح از همان‌جا [حرکتش] را آغاز کرده بود. از آب کثیف نوشید اما کافی نبود. به غذا نیاز داشت. می‌دانست که بدون غذا به‌زودی می‌میرد. به دوستان و خانواده‌اش فکر کرد و گریه کرد.

فکر کرد که قطعاً می‌میرد. چرا باید سعی کند که گرم باقی بماند؟

فکر کرد هیچ‌کس پیدایش نخواهد کرد. سپس صدایی شنید. صدا می‌گفت: «به حرکت ادامه بده». دانیل به خدا اعتقاد نداشت اما آن صدا دور نمی‌شد. وی به حرکاتش ادامه داد. و تَز، سگ باوفایش، بار دیگر تمام شب را کنارش ماند و به گرم ماندن و زنده ماندنش کمک کرد.

روز بعد دانیل چنان خسته و گرسنه بود که شروع به هذیان‌گویی کرد. می‌دانست که هم خودش و هم تَز بدون آب و غذا به‌زودی خواهند مرد، پس به تَز گفت برود و کمک بیاورد. نمی‌دانست که آیا تَز متوجه می‌شود یا نه اما به او گفت که برود؛ تز هم رفت. حالا کاملاً تنها شده بود.

همان روز همسایه‌ی دانیل نگران شد. تَز هر روز می‌آمد که او را ببیند. هر روز به تَز کلوچه می‌داد اما، چیزی خیلی عجیب بود.

او تَز را برای ۲ روز ندیده بود. از پنجره به بیرون نگاه کرد و متوجه شد که وانت دانیل آن‌جا نیست.

می‌دانست که دانیل ورزشکار است و معمولاً بیرون می‌رود اما نگران شده بود.

با پلیس تماس گرفت. یک تیم کاوش و نجات برای پیدا کردن دانیل فرستاده شد. جان مارشال رهبر تیم بود. جان صبح آن روز وانت دانیل را پیدا کرد.

دانیل ورزشکار دویِ با مسافت بالا بود، از این‌رو جان می‌دانست که ممکن است دانیل بسیار دور از وانت باشد اما نمی‌دانست کدام سمت.

ناگهان جان سگی را دید. می‌دانست که دانیل اغلب با سگش می‌دود، پس با خود فکر کرد که شاید این سگ همان تَز باشد. سگ دمش را تکان داد و به‌صورت دایره‌ای دوید. جان سگ را صدا زد، اما سگ نیامد. او برای سگ سوت زد، اما سگ باز هم نیامد. سپس سعی کرد که به سگ غذا و آب بدهد، اما باز هم نیامد. تَز بسیار تشنه و گرسنه بود اما نمی‌خواست چیزی بخورد. تنها می‌خواست جان را به جایی که دانیل آن‌جا بود راهنمایی کند. جان و تیمش شش مایل تَز را دنبال کردند تا این‌که توانستند دانیل را پیدا کنند. دانیل آن‌جا در سرما با کمر و لگنی شکسته به‌مدت دو روز بدون غذا و آبی تمیز، دراز به دراز افتاده اما زنده بود.

به لطف تَز، دانیل نجات یافت و زنده ماند تا دوباره بدود.