داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

پارتیِ جازِ اجاره ای

توضیح مختصر

سانی مجبور بود هر روز قبل از مدرسه کار کنه. مامانش رو از کار اخراج کرده بودن و نمی تونستن اجاره خونه رو جور کنن. سانی از این موضوع ناراحت بود. یه روز تو خیابون ول می گشت که یه مرد رو دید که ترومپت میزنه. به مرده درباره ی مشکلاتش گفت و مرد بهش گفت چیکار کنه تا مشکلاتش حل بشه. اونها یه پارتی گرفتن و زدن و رقصیدن و خوندن و برای اجاره پول جمع کردن.

  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

rent party jazz

Every morning as the sun was coming up, sonny went to work for the coal man. “I sells mah coal two bits a sack,” the coal man cried out as they drove slowly the streets of the French quarter. Sonny wished he were back in his warm bed, but he knew he badly he and mama needed the extra money. Even though he would spend the rest of the day in the school. Sonny started the day like a working man.

Sonny’s job was to jump down and drag the sacks into the alleys. Then shovel the coal down the chutes. He made ten cents a day. Seven days a week. His mother worked in a fish canning factory. All day long she packed fancy little fish, earning a penny for each can she filled. When sonny and the coal man drove through Jackson square, they would hear trumpet players blowing their horns. The musicians played any tune people wanted to hear, hoping listeners would drop a few coins into their hats.

One morning sonny came home to find mama sitting at the kitchen table. She looked like she had been crying. “what’s the matter mama?” sonny asked. “are you sick?” “worse than sick, sonny. I’ve been let go from my job. There are some hard times and folks aren’t buying much fancy fish. Might be there four months before they need these hands again.” Sonny’s heart sank. Rent day would be coming soon, and the rent man didn’t care whether you had a job or not. All he wanted was his money. If they missed paying the rent by just one day, the rent man would change the locks and sell off their belongings at the public auction. “I’ll get a second job mama,” sonny said. “I’ll quite … “ “no, sonny,” mama interrupted. “I got two weeks to find something else. You stay at school and learn everything you can- everything so things will be better for you.”

After school that day, sonny wandered through the streets of the quarter, tired and sad. There had to be something he could do to help raise the rent money. In Jackson square a huge crowd had gathered around one man playing his horn. Even from the back of the crowd, sonny could hear how fine the music was. And no wonder the music was so good, so sweet, so clear. Everybody in New Orleans knew about smiling jack. He had played his horn all around the country, even in the jazz clubs up north. Smiling jack looked like the happiest man in the world blowing his magic horn, collecting bucketful’s of coins. He seemed so happy, sonny felt even worse about mama and rent money. The next day and the next, sonny found himself back in the Jackson square after school. Smiling jack’s music was too good to ignore. Sonny always stood toward the front of the crowd, though he still felt too sad and worried to clap or sing along.

On the third day sonny stayed until the music was over and people began drifting the square. “hey, young man, what’s your name?” smiling jack asked as he stepped down from the platform. “sonny Comeaux, sir.” “you need a special tune, sonny? You’re looking mighty down. Sure wish I could get those hands clapping.” “I love your music, smiling jack,” sonny said. “but a tune won’t solve my problems.” “problems? What kind of problems does a boy like you have?” sonny explained about his mother losing her job, about the rent man who would put them out on the street if they missed paying the rent. Smiling jack suddenly looked serious. “back in Mississippi, where I come from, they did the same thing to colored folks all the time. But then we find a way to fight back, pay the rent man and have the world’s best party at the same time.” “how did you do that?” sonny asked. “all the neighbors got together and throw themselves a rent party,” smiling jack said. “they baked sweet potato pies, fixed up some catfish and greens, then brought the food to the house where help was needed. They put out a big empty bucket, too, and soon someone who knew how to pluck a fine banjo or blow a jazzy horn would start playing- make people sing and dance and forget their worries for a while. By the end of the night, people had dropped enough money in that bucket to put the old rent man back in his place.” “that sounds like a mighty fine idea,” sonny said. “but where am I going to find somebody who’ll play for mama and me, play for poor people he doesn’t even know?” smiling jack faked a frown and tapped his foot. “some people say I play a pretty mean trumpet myself.” For the first time in days, sonny smiled.

When sonny got home, he found mama sitting near the stove. “no luck again today, sonny,” she said. “but I’ll keep looking. I’ll find me that job to keep us going.” Sonny stirred coals with a poker, trying to warm the damp room. “maybe you won’t need that job right away, mama,” sonny said. “we’re going to have a party tonight and raise all the money we need for the rent, every last nickel and dime. smiling jack told me how to do it. “don’t be talking such foolishness, sonny, even if you’re just trying to cheer me up,” mama said, pulling her shawl tighter around her shoulders. “it’s not foolishness, mama,” sonny insisted. “I’m going to prove it to you.”

Sonny nocked on all the neighbor’s doors, told them about the party and asked them to bring whatever food they could spare. He told them to get ready for the best music in the world. They were all going to meet the great smiling jack! On his way home, sonny found an empty bucket in an alley. He put it on the floor just inside the doorway and sat down beside mama to wait. Mama shake her head, thinking her poor son had just plain lost his mind.

A little while later sonny and mama heard cheering and clapping in the street. Then someone nocked loudly on the door. “Mrs. Comeaux, I sure am pleased to meet you.” Smiling jack, trumpet in hand, bowed to mama. “well, I’ll be! I thought my boy had gone full moon crazy,” mama said, hardly believing her eyes. “I sure love your music, smiling jack. I surely do.” Before mama could say another word, smiling jack pulled the bucket toward him, raised his trumpet, and started blowing one of sonny’s favorite songs, “bourbon street rag.”

The house and the street were soon filled with people. There was more food than sonny had ever seen at one time, enough for everyone who was busy clapping and singing and dancing. All the neighbors had come to the party! Sonny saw the Leblanc twins running through the crowd and he saw the oldest woman in the neighborhood. Mrs. Clairveaux, sitting in the chair, tapping along to the music with her cane.

Just one thing bothered sonny at first. He heard only a few coins drop into the bucket. But as the night went on and the party started heating up, he heard more and more and more. At last smiling jack stopped playing. Then, without any music, he started singing, “when the saints go marching in. when the saints go marching in. oh I love to be in that number. Oh when the saints go marching in. boom boom boom boom.” The whole crowd joined in, singing the verses. Then the beautiful chorus. Sonny felt like he was in another world. A place where the music and the singing he loved would never stop. When everyone had left, the bucket was brimming with coins. Mama counted all the money they needed for the rent and handed the rest to smiling jack. “I thank you much, smiling jack,” she said. “I took what I need to see us through. This belongs to you.”

Smiling jack shook his head. “no ma’am. That money belongs to anybody who needs it for rent or food. I’ve already been paid. This was the most fun I’ve had in a long time. Wherever I go from now on, I’m going to play at least one rent party like this. We’ll show those rent men how good folks help each other.”

Sonny walked smiling jack back to Jackson square. “thank you, sonny Comeaux, for one of the happiest nights of my life,” smiling jack said. “I sure hope to see you the next time I come to town. I know just where to find you now.” They shook hands and hugged like old friends.

Sonny walked home slowly, wishing the night would never end. He was glad he had listened to mama. If he had quit school and taken a second job, he would never have met smiling jack, never have learned about bringing the neighbors together for a rent party. It made him think about how much people could do for one another, if they put their mind and heart to it. Sonny figured he would stay in school and learn everything in his books and lessons. And maybe, just maybe, he’d learn to play the trumpet, too.

Beneath the bright glow of the street lamps, sonny swayed back and forth, pretending he could blow a mean horn.

ترجمه‌ی درس

پارتیِ جازِ اجاره ای

هر روز صبح همین که آفتاب میتابید، سانی میرفت تا برای مرد ذغال فروش کار کنه. مرد ذغال فروش در حالیکه به سمت پایین خیابون محله ی فرانسوی ها میروندن داد می کشید: “ذغال هام رو کیسه ای دو قرون می فروشم.” سانی آرزو می کرد تو رخت خواب گرمش بود، ولی می دونست خودش و مامانش چقدر به این پول اضافی نیاز دارن. هر چند که مجبور بود بقیه روز رو تو مدرسه بگذرونه. سانی روزش رو مثل یه کارگر شروع میکرد.

کار سانی این بود که بپره پایین و کیسه ها رو بکشه تو کوچه. و بعد ذغال ها رو از روی ناودن با بیل بریزه پایین. هر روز ده سنت در میاورد. هفت روزِ هفته. مامانش تو کارخونه ی بسته بندی ماهی کار می کرد. همه ی طول روز رو ما هی های کوچولوی قشنگ رو بسته بندی می کرد و برای هر قوطی ای که پر می کرد یه پنی می گرفت. وقتی سانی و مرد ذغال فروش از میدون جکسون رد میشدن، نوازنده های ترامپت رو میدیدن که تو شیپورهاشون میدمن. نوازنده ها هر آهنگی رو که ممکن بود مردم خوششون بیاد رو میزدن و امیدوار بودن شنونده ها چند سکه تو کلاهشون بندازن.

یه روز صبح سانی اومد خونه و مامانش رو دید که کنار میز آشپزخونه نشسته. انگار که داشت گریه می-کرد. سانی سوال کرد: “مامان چی شده؟ مریضی؟” “بدتر از مریضی. از کار بیرونم کردن. زمونه ی سختی شده و مردم زیاد ماهی های قشنگ نمیخرن. چهار ماه طول میکشه تا دوباره به این دست ها احتیاج پیدا کنن.” قلب سانی گرفت. روز اجاره به زودی سر میرسه، و برای صاحب خونه مهم نبود که تو کار داری یا نه. فقط پولش رو می خواد. اگه فقط برای یه روز اجاره خونه شون دیر بشه، صاحب خونه قفل ها رو عوض می کنه و همه ی دار و ندارشون رو حراج می کنه. سانی گفت: “من یه کار دوم پیدا می کنم.” “من نمیرم … “ مامان حرفش رو قطع کرد: “نه سانی. من دو هفته وقت دارم تا یه کار دیگه پیدا کنم. تو، تو مدرسه بمون و هر چیزی رو که می تونی رو یاد بگیر- همه چیز رو تا اوضاع برای تو بهتر بشه.”

اون روز بعد از مدرسه، سانی تو محله، خیابون ها رو خسته و ناراحت ول می گشت. باید کاری می کرد تا کمک کنه پول اجاره خونه رو جور کنه. تو میدون جکسون جمعیت عظیمی دور یه مرد جمع شده بود تا یه مرد که شیپور میزد رو تماشا کنن. حتی از پشت جمعیت، سانی میشنید که موزیک چقدر خوبه. و هیچ تعجبی نداشت که موزیک انقدر خوب و شیرین و واضح بود. همه تو نیو اورلین جک خنده رو رو می-شناختن. شیپورش رو تو کل کشور زده بود، حتی تو کلوپ های جاز شمال. جک خنده رو مثل خوشحال-ترین مرد روی زمین به نظر میرسید که شیپور جادوییش رو میزد و جیب هاش رو پر از سکه جمع میکرد. خیلی خوشحال به نظر میرسید، و باعث شد سانی درباره ی مامان و اجاره خونه بیشتر حس بدی پیدا کنه. روز بعد و روز بعدش بعد از مدرسه، سانی خودش رو تو میدون جکسون پیدا می کرد. موزیک جک خنده-رو خیلی خوب بود که نمی شد ازش گذشت. سانی همیشه جلوی جمعیت می ایستاد، ولی باز هم انقدر ناراحت و نگران بود که دست نمیزد و همراه باهاشون نمی خوند.

روز سوم، سانی تا آخر آهنگ ایستاد و مردم شروع به ترک میدون کردن. جک خنده رو که از روی سن پایین میومد، پرسید: “اسمت چیه، مرد جوون؟” “سانی کامکس، آقا.” “آهنگ خاصی می خوای، سانی؟ خیلی ناراحت به نظر میرسی. مطمئناً دلم می خواست کاری کنم اون دست ها تشویقم کنن.” سانی گفت: “آهنگ های تو رو دوست دارم، جک خنده رو. ولی آهنگ مشکلات منو حل نمی کنه.” “مشکلات؟ یه پسر مثل تو چه نوع مشکلاتی می تونه داشته باشه؟” سانی درباره ی مامانش که کارش رو از دست داده بود، درباره ی صاحب خونه که اگه اجاره شون رو ندن می ندازتشون تو خیابون، توضیح داد. جک خنده رو یهو جدی شد. “تو میسیسیپی، که من از اونجا میام، اونها همیشه همین کار رو با مردم رنگین پوست می-کردن. ولی بعد ما راهی برای مجادله پیدا کردیم. اجاره خونه رو میدادیم و بهترین پارتی دنیارو هم برگزار می کردیم.” سانی پرسید: “چطور این کار رو می کردید؟” جک خنده رو گفت: “همه ی همسایه ها جمع میشدن و برای خودشون پارتی ی اجاره ای می گرفتن.” “اونها پای سیب زمینی شیرین می پختن. گربه ماهی و سبزیجات درست می کرند. غذاها رو به خونه ای که کمک نیاز داشت، میاوردن. یه سطل خالی هم میاوردن، و بعد یکی که بلد بود چطور بانجو بزنه یا شیپور جاز بزنه شروع به زدن میکرد- و کاری می کرد مردم بزنن و برقصن و برای مدتی نگرانی هاشون رو از یاد ببرن. تا آخر شب، مردم تو سطل به قدری پول میریختن که صاحب خونه رو سر جاش بنشونن.” سانی گفت: “مثل یه ایده ی خیلی قوی به نظر میرسه. ولی از کجا یکی رو پیدا کنم تا برای منو مامان بزنه، برای مردم فقیری که نمی شناسدشون؟” جک خنده-رو اخم کرد و پاش رو به زمین کوبید. “بعضی ها میگن من خودم ترامپت خیلی قشنگی میزنم.” برای اولین بار طی چند روز، سانی لبخند زد.

وقتی سانی رسید خونه، مامانش کنار اجاق نشسته بود. اون گفت: “امروز هم هیچ شانسی نداشتم، سانی.” “ولی دوباره می گردم و کاری پیدا می کنم که بتونیم ادامه بدیم.”

سانی ذغال رو با سیخ هم زد و سعی کرد اتاق دلمرده رو گرم کنه. سانی گفت: “شاید همین الان به کار نیاز نداشته باشی، مامان. امشب یه پارتی می گیریم و همه ی پولی رو که برای اجاره خونه نیاز داریم رو جور می کنیم. تا آخرین قرونش رو. جک خنده رو بهم گفت چیکار کنم.” مامان در حالیکه شالش رو دور شونه هاش محکم می کرد گفت: “مثل احمق ها حرف نزن، سانی. حتی اگه می خوای حالم رو خوب کنی.” سانی اصرار کرد: “این احمق بودن نیست، مامان. بهت ثابت می کنم.”

سانی درِ همه ی همسایه ها رو زد. درباره ی پارتی بهشون گفت و ازشون خواست هر غذایی رو که می تونن پخش کنن رو بیارن. بهشون گفت برای بهترین موسیقی دنیا آماده بشن. اونها همه قرار بود جک خنده رو رو ببینن! تو راه خونه، سانی یه سطل خالی تو کوچه پیدا کرد. گذاشت جلو در خونه رو زمین و کنار مامان نشست و منتظر نشست. مامان سرش رو تکون داد و فکر کرد که پسرش به سادگی عقلش رو از دست داده.

یه کم بعد مامان و سانی صدای دست و هورا تو خیابون شنیدن. بعد یکی محکم در رو زد. جک خنده رو ترامپت به دست به مامان تعظیم کرد: “خانم کامکس، من مطمئناً از ملاقاتتون خیلی خرسندم.” مامان که نمی تونست باور کنه، گفت: “خوب، من هم! فکر کردم پسرم عقلش رو کاملاً از دست داده. من مطمئنا آهنگ شما رو دوست دارم، جک خنده رو. واقعاً!” قبل از اینکه مامان بتونه یه کلمه ی دیگه هم بگه، جک خنده رو سطل رو به طرف خودش گرفت. ترومپتش رو بالا برد و شروع کرد به زدن یکی از آهنگ های مورد علاقه ی سانی “ لباس مندرس خیابان بوربورن “.

به زودی خونه و خیابون پر از آدم شد. به قدری غذا بود که سانی تا حالا یه جا ندیده بود. به حد کافی برای همه ی آدم هایی که دست میزدن و آواز می خوندن و می رقصیدن. همه ی همسایه ها برای پارتی اومده بودن. سانی دوقلوهای لابلانک رو دید که بین جمعیت می دویدن و پیرترین زن محله رو هم دید. خانم کلیروکس تو صندلی نششسته بود و با عصاش همراه آهنگ ضرب گرفته بود.

فقط یه چیز سانی رو اوایل آزار میداد. فقط صدای چند تا سکه رو شنید که تو سطل افتاد. ولی وقتی شب داشت پیش میرفت و پارتی گرم تر میشد، اون بیشتر و بیشتر و بیشتر شنید. آخر سر، جک خنده رو دیگه نزد. بعد بدون زدن شروع به آواز خوندن کرد. “وقتی فرشته ها به راهپیمایی میرن. وقتی فرشته ها به راهپیمایی میرن. آه دوست دارم بین اونها باشم. آه وقتی فرشته ها به راهپیمایی میرن. بوم بوم بوم بوم.” همه ی جمعیت همراهی کردن و آهنگ رو می خوندن. گروه کُر زیبا. سانی احساس می کرد تو یه دنیای دیگه اییه. جایی که آهنگ و آوازی که دوست داره هیچ وقت متوقف نمیشه. وقتی همه رفتن، سطل پر از سکه بود. مامان همه ی پولی رو که برای اجاره لازم بود رو شمرد و بقیه رو به جک خنده رو داد. گفت: “خیلی ازت ممنونم جک خنده رو. همه ی پولی رو که لازممون بود رو برداشتم. این مال شماست.”

جک خنده رو سرش رو تکون داد، “نه خانم، این پول مال هر کسیه که به پول اجاره یا غذا نیاز داره. من قبلاً دستمزدم رو گرفتم. خیلی وقت بود که انقدر بهم خوش نگذشته بود. از این به بعد هر جایی که برم، حداقل یه پارتی اجاره ای مثل این میگیریم. به صاحب خونه ها نشون میدیم که مردم چطور به هم کمک می کنن.”

سانی همراه جک خنده رو به میدون جکسون رفت. جک خنده رو گفت: “برای یکی از شاد ترین شب های زندگیم، ممنونم سانی کامکس، امیدوارم دفعه ی بعدی که به این شهر میام هم ببینمت. میدونم کجا پیدات کنم.” اونها دست دادن و مثل دوستای قدیمی همدیگه رو بغل کردن.

سانی آروم آروم تا خونه قدم زد و آرزو می کرد که امشب تموم نمیشد. خوشحال بود که به حرف مامانش گوش کرده بود. اگه مدرسه رو ترک کرده بود و شغل دوم گرفته بود، هیچ وقت جک خنده رو رو ملاقات نمیکرد، هیچ وقت یاد نمیگرفت که همسایه ها رو برای جور کردن اجاره خونه دور هم جمع کنه. باعث شد فکر کنه که اگه مردم مغز و قلبشون رو این کار بذارن چطور می تونن به هم کمک کنن. سانی فهمید که تو مدرسه بمونه و همه چیز رو از کتاب ها و درسهاش یاد بگیره. و شاید، فقط شاید، اون هم یاد بگیره ترومپت بزنه!

زیر روشنایی لامپ های خیابون، سانی عقب و جلو تکون می خورد و وانمود می کرد که شیپورمیزنه.