داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

شیر کتابخونه

توضیح مختصر

خانم مری ودر خیلی درباره ی قوانین کتابخونه سختگیره. اما وقتی یه روز یه شیر وارد کتابخونه میشه، هیچکس نمیدونه باید چه کاری انجام بده.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Library Lion

One day, a lion came to the library. He walked right past the circulation desk and up into the stacks. Mr. McBee ran down the hall to the head librarian’s office. “Miss Merriweather!” he called. “No running,” said Miss Merriweather, without looking up. “But there’s a lion!” said Mr. McBee. “In the library!” “Is he breaking any rules?” said Miss Merriweather. She was very particular about rule breaking. “Well, no,” said Mr. McBee. “Not really.” “Then leave him be.” The lion wandered all around the library. He sniffed the card catalog. He rubbed his head against the new book collection. Then he padded over to the story corner and went to sleep. No one was sure what to do. There weren’t any rules about lions in the library.

Soon it was time for story hour. There weren’t any rules about lions at story hour, either. The story lady seemed a little nervous. But she read out the first book’s title in a good, clear voice. The lion looked up. The story lady kept reading. The lion stayed for the next story. And the story after that. He waited for another story, but the children began to walk away. “Story hour is over,” a little girl told him. “It’s time to go.” The lion looked at the children. He looked at the story lady. He looked at the closed books. Then he roared very loud.

Miss Merriweather came striding out of her office. “Who is making that noise?” she demanded. “It’s the lion,” said Mr. McBee. Miss Merriweather marched over to the lion. “If you cannot be quiet, you will have to leave,” she said in a stern voice. “Those are the rules!” The lion kept roaring. He sounded sad. The little girl tugged on Miss Merriweather’s dress. “If he promises to be quiet, can he come back for story hour tomorrow?” she asked. The lion stopped roaring. He looked at Miss Merriweather. Miss Merriweather looked back. Then she said, “Yes. A nice, quiet lion would certainly be allowed to come back for story hour tomorrow.” “Horray!” said the children.

The next day, the lion came back. “You are early,” said Miss Merriweather. “Story hour is not until three o’clock.” The lion did not budge. “Very well,” said Miss Merriweather. “You might as well make yourself useful.” She sent him off to dust the encyclopedias until it was time for story hour.

The next day, the lion came early again. This time, Miss Merriweather asked him to lick all the envelopes for the overdue notices. Soon the lion began doing things without being asked. He dusted the encyclopedias. He licked the envelopes. He let small children stand on his back to reach books on the highest shelves. Then he curled up in the story corner to wait for story hour to begin.

At first, the people in the library were nervous about the lion. But soon they got used to having him around. In fact, he seemed very well suited for the library. His big feet were quiet on the library floor. He made a comfy backrest for the children at story hour. And he never roared in the library anymore. “What a helpful lion,” people said. They patted his soft head as he walked by. “How did we ever get along without him?” Mr. McBee scowled when he heard that. They had always gotten along fine before. No lions were needed! Lions, he thought, could not understand rules. They did not belong in the library.

One day, after he had dusted all the encyclopedias and licked all the envelopes and helped all the small children, the lion padded down the hall to Miss Merriweather’s office to see what else there was to do. There was still some time left before story hour. “Hello, Lion,” said Miss Merriweather. “I know something you can do. You can bring a book back into the stacks for me. Let me just get it down from the shelf.” Miss Merriweather stepped up onto the step stool. The book was just out of reach. Miss Merriweather stood on her toes. She stretched out her fingers. “Almost… there…” she said. Then Miss Merriweather stretched a little too far. “Ouch,” said Miss Merriweather softly. She did not get up. “Mr. McBee!” she called after a minute. “Mr. McBee!” But Mr. McBee was at the circulation desk. He could not hear her calling. “Lion,” said Miss Merriweather. “Please go and get Mr. McBee.” The lion ran down the hall. “No running,” Miss Merriweather called after him. The lion put his big front paws up on the circulation desk and looked at Mr. McBee. “Go away, Lion,” said Mr. McBee. “I’m busy.” The lion whined. He pointed his nose down the hall toward Miss Merriweather’s office. Mr. McBee ignored him.

Finally, the lion did the only thing he could think of to do. He looked Mr. McBee right in the eye. Then he opened his mouth very wide. And he roared the loudest roar he had ever roared in his life. Mr. McBee gasped. “You’re not being quiet!” he said to the lion. “You’re breaking the rules!” Mr. McBee walked down the hall as fast as he could. The lion did not follow him. He had broken the rules. He knew what that meant. He hung his head and walked toward the doors.

Mr. McBee did not notice. “Miss Merriweather!” he called as he walked. “Miss Merriweather! The lion broke the rules! The lion broke the rules!” He burst into Miss Merriweather’s office. She was not in her chair. “Miss Merriweather?” he asked. “Sometimes,” said Miss Merriweather from the floor behind her desk, “there is a good reason to break the rules. Even in the library. Now please go call a doctor. I think I’ve broken my arm.” Mr. McBee ran to call a doctor. “No running!” said Miss Merriweather calling after him.

The next day, things were back to normal. Almost. Miss Merriweather’s left arm was in a cast. The doctor had told her not to work too hard. “I will have my lion to help me,” Miss Merriweather thought. But the lion did not come to the library that morning.

At three o’clock, Miss Merriweather walked over to the story corner. The story lady was just beginning a story for the children. The lion was not there. People in the library kept looking up from their books and computer screens, hoping they would see a familiar furry face. But the lion did not come that day. The lion did not come the next day, either. Or the day after that.

One evening, Mr. McBee stopped by Miss Merriweather’s office on his way out. “Can I do anything for you before I go, Miss Merriweather?” he asked her. “No, thank you,” said Miss Merriweather. She was looking out the window. Her voice was very quiet. Even for the library. Mr. McBee frowned as he walked away. He thought there probably was something he could do for Miss Merriweather, after all.

Mr. McBee left the library. But he did not go home. He walked around the neighborhood. He looked under cars. He looked behind bushes. He looked in backyards and trash cans and tree houses.

Finally he circled all the way back to the library. The lion was sitting outside, looking in through the glass doors. “Hello, Lion,” said Mr. McBee. The lion did not turn around. “I thought you might like to know,” said Mr. McBee, “that there’s a new rule at the library. No roaring allowed, unless you have a very good reason – say, if you’re trying to help a friend who’s been hurt, for example.” The lion’s ears twitched. He turned around. But Mr. McBee was already walking away.

The next day, Mr. McBee walked down the hall to Miss Merriweather’s office. “What is it, Mr. McBee?” asked Miss Merriweather in her new, sad, quiet voice. “I thought you might like to know,” said Mr. McBee, “that there’s a lion, in the library.” Miss Merriweather jumped up from her chair and ran down the hall. Mr. McBee smiled. “No running!” he called after her. Miss Merriweather didn’t listen. Sometimes there was a good reason to break the rules. Even in the library.

ترجمه‌ی درس

شیر کتابخونه

یه روز، یه شیر وارد کتابخونه شد. اون مستقیم از جلوی میز امانت دهی گذشت و به سمت قفسه های کتاب ها پیش رفت. آقای مک بی به سمت دفتر سرکتابدار که انتهای راهرو قرار داشت دوید و با صدای بلند گفت: خانم مری ودر! خانم مری ودر بی اینکه سر بلند کنه گفت: دویدن ممنوع! آقای مک بی گفت: اما یه شیر توی کتابخونه است. خانم مری ودر گفت: قانونی رو زیر پا گذاشته؟ اون خیلی درباره ی زیر پا گذاشتن قوانین سختگیر بود. آقای مک بی گفت: خب، نه. نه واقعاً. خانم مری ودر گفت: پس کاری به کارش نداشته باش.

شیر توی کل کتابخونه گشت زد. فهرست کتاب ها رو بو کرد. سرش رو به مجموعه ی کتاب های جدید مالید. بعد بی صدا رفت گوشه ی قصه خونی و خوابش برد. هیچکس مطمئن نبود باید چیکار کنه. هیچ قانونی درباره ی شیرها توی کتابخونه وجود نداشت.

کمی بعد ساعت قصه خونی فرا رسید. قانونی درباره ی شیرها توی ساعت قصه خونی هم وجود نداشت. خانم قصه خوان یه خرده مضطرب به نظر می رسید. اما عنوان اولین کتاب رو با صدای بلند و واضح خوند. شیر سر بلند کرد. خانم قصه خوان به خوندن ادامه داد. شیر برای قصه ی بعدی هم موند. و همینطور برای قصه ی بعد از اون. منتظر یه قصه ی دیگه بود، اما بچه ها شروع کردن به رفتن. یه دختر کوچولو به شیر گفت: ساعت قصه خونی تموم شده. شیر به بچه ها نگاه کرد. بعد به خانم قصه خوان نگاه کرد. بعد به کتابهای بسته نگاه کرد و اونوقت غرش بلندی سر داد.

خانم مری ودر با گام های بلند از دفترش خارج شد و پرسید: این صدای کیه؟ آقای مک بی گفت: صدای شیره است. خانم مری ودر به سمت شیر گام برداشت و با لحن تند و خشنی گفت: اگه نمیتونی ساکت باشی، باید بری. قانون همینه. شیر به غرش ادامه داد. غمگین به نظر می رسید. دختر کوچولو لباس خانم مری ودر رو کشید و پرسید: اگه قول بده ساکت باشه، میتونه فردا هم برای ساعت قصه خونی بیاد؟ شیر دست از غریدن برداشت و به خانم مری ودر نگاه کرد. خانم مری ودر هم به اون نگاه کرد. بعد گفت: بله، یه شیر مؤدب و ساکت قطعاً اجازه داره فردا برای ساعت قصه خونی برگرده. بچه ها گفتن: هورا!

روز بعد، شیر برگشت. خانم مری ودر گفت: زود اومدی. ساعت قصه خونی ساعت سه شروع میشه. شیر تکون نخورد. خانم مری ودر گفت: خیلی خب، پس بهتره یه کار مفیدی انجام بدی. اون شیر رو فرستاد که تا رسیدن ساعت قصه گویی دایره المعارف ها رو گردگیری کنه.

روز بعد، شیر باز هم زود اومد. این بار، خانم مری ودر ازش خواست در تمام پاکت نامه های اعلان های دیرکرد رو لیس بزنه. چیزی نگذشت که شیر بی اینکه کسی ازش بخواد به کار مشغول می شد. اون دایره المعارف ها رو گردگیری می کرد. در پاکت نامه ها رو لیس می زد. میذاشت بچه های کوچولو روی پشتش بایستن تا دستشون به کتاب های بالاترین قفسه ها برسه. بعد خودش رو توی گوشه ی قصه خونی جمع کرد تا منتظر شروع ساعت قصه خونی بمونه.

اولش، حاضرین توی کتابخونه از وجود شیر مضطرب بودن. اما چیزی نگذشت که به حضورش عادت کردن. در واقع، به نظر می اومد شیر کاملاً برای کتابخونه مناسب باشه. پاهای بزرگش روی کف کتابخونه صدا نمی کردن. تو ساعت قصه خونی به تکیه گاه راحتی برای بچه ها تبدیل می شد. و دیگه هیچوقت توی کتابخونه غرش نمی کرد. آدما میگفتن: چه شیر مفیدی و وقتی رد می شد روی سر نرمش دست می کشیدن. بعضیا می گفتن: بدون اون چطوری از پس کارها برمیومدیم؟ وقتی آقای مک بی این حرف رو شنید اخماش توی هم رفت. اونها قبلاً هم همیشه به خوبی از پس کارها برمیومدن. نیازی به شیرها نبود! آقای مک بی با خودش فکر کرد که شیرها نمیتونن قوانین رو درک کنن. جای اونها توی کتابخونه نیست.

یه روز وقتی شیر تمام دایره المعارف ها رو گردگیری کرد و تمام پاکت نامه ها رو لیس زد و به تمام بچه های کوچیک کمک کرد، بی صدا رفت انتهای راهرو به دفتر خانم مری ودر که ببینه دیگه چه کاری مونده. هنوز تا ساعت قصه خونی وقت بود. خانم مری ودر گفت: سلام، شیر. میتونی یه کتاب رو برام برگردونی به قفسه ی کتاب ها. بذار الآن از قفسه بیارمش پایین.

خانم مری ودر رفت روی چهارپایه. دستش به کتاب نمی رسید. خانم مری ودر روی نوک پنجه ایستاد و انگشت های دستش رو کشید و گفت: چیزی نمونده. بعد خانم مری ودر یه خرده زیادی خودش رو کشید. خانم مری ودر آروم گفت: آخ! و از جاش بلند نشد و بعد از یه دقیقه صدا کرد: آقای مک بی! آقای مک بی! اما آقای مک بی پشت میز امانت دهی بود و صدا کردن اون رو نمی شنید. خانم مری ودر گفت: شیر. لطفاً برو و آقای مک بی رو بیار.

شیر دوید ته راهرو. خانم مری پشت سرش گفت: دویدن ممنوع. شیر پنجه های جلویی بزرگش رو روی میز امانت دهی گذاشت و به آقای مک بی نگاه کرد. آقای مک بی گفت: برو پی کارت، شیر. سرم شلوغه. شیر زوزوه کشید و با بینیش به سمت انتهای راهرو و دفتر خانم مری ودر اشاره کرد. آقای مک بی بهش محل نگذاشت.

بالأخره شیر تنها کاری رو که به ذهنش می رسید انجام داد. صاف توی چشم های آقای مک بی نگاه کرد. بعد دهنش رو کامل باز کرد و با بلندترین صدایی که توی عمرش غریده بود، غرش کرد. نفس آقای مک بی بند اومد و به شیر گفت: سکوت رو رعایت نمی کنی! داری قوانین رو زیرپا میذاری. آقای مک بی با نهایت سرعتی که میتونست به انتهای راهرو رفت. شیر دنبالش نیومد. اون قوانین رو زیر پا گذاشته بود و می دونست این چه معنایی داره. پس سرش رو به زیر انداخت و به سمت در رفت.

آقای مک بی توجهی نکرد و همینطور که راه می رفت صدا می زد: خانم مری ودر! خانم مری ودر! این شیره قوانین رو زیر پا گذاشت! این شیره قوانین رو زیر پا گذاشت! بعد با عجله وارد دفتر خانم مری ودر شد. خانم مردی ودر روی صندلیش نبود. آقای مک بی گفت: خانم مری ودر؟ خانم مری ودر از روی کف زمین پشت میزش گفت: بعضی وقت ها دلیل موجهی برای زیر پا گذاشتن قوانین وجود داره. حتی توی کتابخونه. حالا لطفاً برو یه دکتر خبر کن. فکر می کنم دستم شکسته. آقای مک بی دوید که بره دکتر خبر کنه. خانم مری ودر پشت سرش گفت: دویدن ممنوع!

روز بعد اوضاع به حالت عادی برگشت. البته تقریباً. دست چپ خانم مری ودر توی گچ بود. دکتر بهش گفته بود زیاد کار نکنه. خانم مری ودر پیش خودش فکر کرد: از شیرم میخوام بهم کمک کنه. اما اون روز صبح شیر به کتابخونه نیومد.

ساعت سه، خانم مری ودر به گوشه ی قصه خونی رفت. خانم قصه خوان داشت خوندن یه قصه رو برای بچه ها شروع می کرد. شیر اونجا نبود. آدمای توی کتابخونه دائم سرشون رو از روی کتاب ها و نمایشگرهای کامپیوترشون بلند می کردند و امیدوار بودند یه چهره ی پشمالوی آشنا ببینند. اما شیر اون روز نیومد. شیر روز بعد هم نیومد. یا روز بعدش.

یه شب، آقای مک بی سر راه رفتن به دفتر خانم مری ودر سر زد و ازش پرسید: کاری هست که قبل از رفتنم بتونم براتون انجام بدم، خانم مری ودر؟ خانم مری ودر گفت: نه، ممنون. داشت از پنجره بیرون رو نگاه می کرد. صداش حتی برای داخل کتابخونه هم خیلی آروم بود. آقای مک بی وقتی داشت می رفت اخم کرد. اون با خودش فکر کرد که شاید در نهایت یه کاری وجود داشته باشه که بتونه برای خانم مری ودر انجام بده.

آقای مک بی کتابخونه رو ترک کرد. اما خونه نرفت. توی محله گشت. زیر اتومبیل ها رو نگاه کرد. پشت بوته ها رو نگاه کرد. توی حیاط پشتی ها و سطل های زباله و خونه های درختی رو نگاه کرد.

آخر سر تمام راه برگشت به کتابخونه رو دور زد. شیر بیرون نشسته بود و از پشت درهای شیشه ای داخل رو نگاه می کرد. آقای مک بی گفت: سلام، شیر. شیر سر برنگردوند. آقای مک بی گفت: فکر کردم شاید بخوای بدونی که یه قانون جدید توی کتابخونه تصویب شده. غرش کردن ممنوعه، مگه اینکه دلیل خیلی موجهی داشته باشی، مثلاً اگه بخوای به دوستی که آسیب دیده کمک کنی. گوش های شیر تکون خورد. شیر سر برگردوند. اما آقای مک بی دیگه راه افتاده بود.

روز بعد، آقای مک بی رفت انتهای راهرو به دفتر خانم مری ودر. خانم مری ودر با لحن جدیدش که غمگین و آروم بود پرسید: چی شده، آقای مک بی؟ آقای مک بی گفت: فکر کردم شاید بخواین بدونین که یه شیر توی کتابخونه است. خانم مری ودر از صندلیش پرید بیرون و دوید سمت انتهای راهرو. آقای مک بی لبخند زد و پشت سرش گفت: دویدن ممنوع! خانم مری ودر اعتنایی نکرد. بعضی وقت ها دلیل موجهی برای زیر پا گذاشتن قوانین وجود داره. حتی توی کتابخونه.