یه عالمه دامنِ باله

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

یه عالمه دامنِ باله

کمد لباسام ورم کرده. این یه راه تجملی‌تر برای گفتن اینه که، در کمدم بسته نمی‌شه. مامانم بهم می‌گه: “تو یه عالمه دامنِ باله داری.”

مامان می‌خواد یه کمش رو بذاره بره. می‌گه: “این دامن خیلی برات کوچیک شده.” می‌گم: “آره، ولی حالا می‌تونم بذارمش رو سرم. شبیه عروس شدم!”

مامان یکی رو نشون میده و میگه: “این یکی پاره شده.” می‌گم: “ولی ازش یه شنلِ قشنگ درمیاد. می‌بینی؟” بعد مامانم می‌گه: “نگاه کن. این دو تا دامن خیلی کوچیکن، و یکسانن.” (یکسان یعنی شبیه هم- مامانم هم کلمه‌های تجملی بلده.” می‌گم: “باشه، باشه!”

یکی از دامن ها رو میدم به جوجو. یکیش رو هم میدم به فرنچی. مامان می‌خواد دامن‌های بیشتری رو بده بره. ولی من امتناع می‌کنم! این تجملیِ امکان نداره، است!

روز بعد خانم گلس میگه: “امروز، اولین روزِ ماهه.” خانم گلس، می‌خواد ما رو اندازه کنه. همه‌ی ما جدولِ رشدمون رو، می‌گیریم. او لا لا! من از وقتی مدرسه‌ها شروع شده، تقریباً یه اینچ بزرگ شدم. کلارا، غم‌آلوده. این تجملیِ خیلی خیلی ناراحته. می‌گه: “من اصلاً قد نکشیدم. من بزرگ نمیشم!”

خانم گلس می‌گه: “بدن تو، در هر زمانی در حال رشده. فقط یه نفر اینجاست، که رشد نمیکنه- اونم منم! یه روز، تو هم دیگه رشد نمی‌کنی، ولی تا اون موقع خیلی مونده.” کلارا تسکین پیدا کرد. این هم تجملیِ احساس بهتری پیدا کردنه.

بعد از اینکه جدول رشدمون رو گذاشتیم کنار، خانم گلس برامون درباره‌ی خریدِ مبادله‌ای حرف میزنه: “پنجشنبه، لباسایی که براتون کوچیک شده رو بیارید. برای هر فقره، یه امتیاز می‌گیرید.” (فقره، تجملیِ کلمه‌یِ مورده.) روز جمعه، با امتیازایی که گرفتیم، می‌تونیم لباسایی رو که بقیه بچه‌ها آوردن رو بخریم. او لا لا! این ایده رو دوست دارم.

مامانم هم از این ایده خوشش میاد! ما کمد لباسام رو مرتب می‌کنیم. مامانم می‌پرسه: “نظرت درباره‌ی چند تا دامن چیه؟” من پذیرفتم. (این تجملیِ قبول کردنه.) صبح روز بعد، کیفِ خرید من، از دامن‌ها و لباس‌ها ورم کرده. خانم گلس اقلام منو می‌شماره. من پونزده امتیاز می‌گیرم.

خرید مبادله‌ای تو ورزشگاه برگزار شد. می‌تونم یه پیرهن بلندِ مخملی پیدا کنم؟ یا کفش‌های مهمونی که رو روباناش، جواهرات باشه؟ یا یه شنل واقعی که از پوستِ مصنوعی باشه؟ زیاد مطمئن نیستم. بیشتر، سوشرت‌های کهنه و شلوار لی‌های قدیمی می‌بینم.

بعد یهو، دامنِ باله‌ی رویاهام رو می‌بینم. وای نه! گریس هم دیدش.

گریس زودتر از من به دامن رسید. داد زد: “مال منه!” ولی گریس فقط پنج امتیاز داشت. و دامن هفت امتیاز ارزش داشت. من گفتم: “آهان! مال منه!” من شروع کردم به کشیدن دامن از دستِ گریس. ولی اون خیلی غم‌آلود به نظر می‌رسید. بالاخره، من کلی دامن‌ِ باله داشتم.

پس من دو تا از امتیازام رو دادم به گریس. حالا اون می‌تونه، دامن رو بخره. خانم گلس منو کنار کشید و گفت: “این کارت خیلی ملاحظه‌کارانه بود.” (ملاحظه‌کارانه، تجملیِ مهربانیه.) بعد گفت: “تو، از خیلی جهات، داری بزرگ می‌شی.”

خریدِ مبادله‌ای تقریباً تموم شده. هنوزم کلی امتیاز دارم. همش رو برای دو تا دامنِ باله، خرج کردم! چه چانه‌زنی‌ای! (این کلمه‌ی تجملی برای چیز خوبیه که زیاد گرون هم نبوده.) تو خونه، من برای دامن‌های تازه‌ام مانکنی کردم. مامان گفت: “دو تا دامنِ باله‌ی جدید!” ولی انگار براش مهم نبود. چرا؟ برای اولین بار، تو این همه مدت، بالاخره درِ کمد لباسام بسته شد.