داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 داستان انگلیسی

خرس های بِرن استاین در تاریکی

توضیح مختصر

خواهر و برادر خرس رفتن به کتابخونه. اونها کتاب هاشون رو انتخاب کردن. کتاب برادر اسرارآمیزه. اون سعی می کنه کتاب رو برای خواهر بخونه، ولی خواهر می ترسه.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این داستان انگلیسی را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این داستان انگلیسی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی داستان انگلیسی

The Berenstain bears in the dark

Being afraid of the dark doesn’t just happen to you. It happens, sometimes, to little bears, too.

“brother bear,” said sister impatiently, “are you going to take all day to pick your books?”

Sister and brother bear were at the bear country library. Sister had already chosen her books and was waiting at the check-out desk. “hold your horses,” said brother. “I’m looking for a good mystery.”

Sister bear usually took out story books and books about nature- and sometimes books of poems. Brother liked those, too, but lately he’d become interested in mysteries- especially spooky ones. “hey, this one looks good,” he said finally. “okay, let’s check out.”

“hmmm,” said sister, looking at the cover. It was called the case of the crying cave. “it looks scary to me!”

“say! This is really good!” said brother later that evening when the bear family had settled down for some reading. “would you like me to read it to you?” he asked sister. Sister was looking at a story book about three kittens who were arguing about which was the prettiest- and it was a little boring.

“or are you scared?” teased brother. “of course not,” said sister. She left her book on the floor and climbed onto the bench to sit beside him. The mystery began quietly. It told about some bear scouts who were on an overnight camp-out.

When the scouts discovered a dark, secret cave, brother’s mystery began to get a little exciting. And when the cave began to cry and wail, it was anything but quiet! “whooooo! Cried the deep, dark mysterious cave,” read brother with a lot of expression. “whoooooo!”

“stop!” said sister, putting her fingers in her ears. “that’s enough! And she went back to her storybook. “scaredy bear! Scaredy bear!” teased brother. “and that’s quite enough of that,” added papa bear, looking up from his paper.

At the cubs’ bedtime papa and mama said good night, turned off the light, and left the cubs in the usual sleepy darkness.

Outside the tree house the bright, busy sounds of day had given way to the soft, soothing sounds of night- the quiet conversation of frogs and toads, the soft cry of the owl, the sigh of the night wind. And if you listened very hard, you could almost hear the softest sound of all- the sound of lightning bugs switching their lights on and off, on and off.

But inside the tree house sister bear wasn’t even beginning to fall asleep. That night the dark didn’t seem the least bit quiet and sleepy. In fact, it seemed like the spooky darkness of a scary cave. And the friendly old chest of drawers and funny clothes tree that papa had made didn’t seem so friendly and funny. They seemed more like cave creatures. So when brother decided to tease her a little more by making a wailing noise- a really spooky wailing noise- it gave her quite a scare. “mama! papa!” she cried. “hurry! Come quick!”

And come quickly they did. Papa rushed into the dark room and tripped over the clothes tree. Mama rushed in after papa and tripped over him. In the commotion sister fell out of bed and landed on both of them.

Then brother, who had started it all with his spooky wail, turned on the night. What a mess! Sister, still scared, was holding on to papa. Papa was holding on to the toe he had stubbed. And mama was looking for the nightcap she had lost in the confusion. All three pf them were pretty annoyed with brother bear.

It turned out to be a very long night in the bears tree house. Papa and mama tried to explain that there was nothing to be afraid of in the dark (except maybe running into a clothes tree and stubbing your toe)- but it didn’t do any good.

Sister absolutely refused to go to sleep with the light off. And brother positively insisted that he couldn’t fall asleep with the light on.

The next morning the bear family was very sleepy-eyed. “boy,” aid brother, yawning, “I sure don’t want to go through another night like that!” “neither do I,” said papa. “and I think I have an idea that might help.”

He took sister’s hand. “come with me,” he said. “where are we going?” she wanted to know. “up to the attic.” “the attic? But it’s dark in the attic- even in the daytime.” “I know,” said papa. “but there’s something I want to show you. Anyway, there is nothing special about the dark. It’s just part of nature, like the light. It’s your imagination that makes the dark seem spooky sometimes.” “what’s imagination?” asked sister.

“imagination is what makes us think that chests of drawers and clothes tree are cave creature.” “I wish I didn’t have one,” said sister. “don’t say that,” said papa. “a lively imagination is one of the best things a cub can have. It’s imagination that lets us paint pictures, make up poems, invent inventions! The trick is to take charge of your imagination- and not let it take charge of you.”

When they got to the attic, papa began to rummage through boxes, looking for something.

Sister tried to follow papa’s advice and not the imagination take charge. And it worked- a spooky shape turned out to be the shadow of some old tools. What looked like a giant was really some piled-up furniture.

“here it is!” said papa. “my old night light! The one I used when I was a cub and had a little trouble falling asleep in the dark!” sister couldn’t quite believe that her big, powerful papa was ever afraid of the dark. “oh, sure,” said papa. “most of us are at one time or another.”

“how about reading the rest of the case of the crying cave?” sister asked brother later that day. “are you sure you want me to?” “sure! I want to see how it turns out!” she insisted.

When it turned out that there was nothing very spooky about the terrible wailing noise (it was caused by wind blowing across an opening in the roof of the cave- like the noise you make when you blow across the top of a bottle), sister was a little disappointed.

And that night, when she and brother were all settled down in the cozy glow of papa’s old night light, she said so. “I was pretty dis appointed by the way the case of the crying cave ended.”

“why?” asked brother. “because,” she said, “I was hoping the wailing would be a really spooky, scary monster!” and she leaned down from her bunk over brother’s and made a spooky, scary monster face at him. “cut that out!” cried brother.

Then sister went right to sleep. But brother lay awake for quite some time listening to the owl hoots and thinking that maybe he had enough mysteries for a while.

ترجمه‌ی داستان انگلیسی

خرس های بِرن استاین در تاریکی

ترس از تاریکی فقط برای تو اتفاق نمی¬افته. بعضی وقت¬ها برای خرس¬های کوچولو هم اتفاق میفته.

خواهر با بی¬صبری گفت: “برادر خرس، کل روز رو می¬خوای برای انتخاب کتاب¬هات بگذرونی؟”

خواهر و برادر خرس تو کتابخونه¬ی ملی خرس¬ها بودن. خواهر کتاب¬هاش رو انتخاب کرده بود و سرِ میزِ خروج منتظر بود. برادر گفت: “یه کم دیگه صبر کن. دارم دنبال یه کتابِ خوبِ اسرار¬آمیز می¬گردم.”

خرسِ خواهر معمولاً کتاب¬های داستان و کتاب¬هایی در مورد طبیعت رو بر می¬داشت- و گاهی کتاب¬های شعر. برادر هم اونها رو دوست داشت، ولی اخیراً بیشتر به کتاب¬های اسرارآمیز علاقه پیدا کرده بود- مخصوصاً اونهایی که مربوط به شبح بودن. بالاخره اون گفت: “هِی، این یکی خوبه. خیلی خوب. بیا بریم.”

خواهر جِلدِ کتاب رو نگاه کرد و گفت: “همممم،” اسم کتاب، داستانِ غارِ گریان بود. “به نظرم ترسناک باشه!”

اون روز عصر که خانواده¬ی خرس¬ها نشسته بودن کتاب بخونن، برادر گفت: “ببین! این واقعاً خوبه!” بعد از خواهرش پرسید: “ دوست داری برات بخونمش؟” خواهر داشت کتابی درباره¬ی سه تا بچه گربه رو که سر اینکه کدوم یکی نازتره، با هم دعوا می¬کردن، می¬خوند- که کمی خسته کننده بود.

برادر با کنایه گفت: “ترسیدی؟” خواهر گفت: “البته که نه.” کتابش رو گذاشت رو زمین و رفت رو نیمکت کنار برادرش نشست. کتاب اسرارآمیز، به آرومی شروع شد. کتاب درباره¬ی چند تا خرسِ مامورِ اکتشاف بود که تو یه ماموریت نصفِ شب بیرون بودن.

وقتی مامورای اکتشاف، غارِ تاریک و مرموز رو کشف کردن، کتاب اسرارآمیزِ برادر جذاب¬تر شد. و وقتی غار شروع به گریه و ناله کرد، همه جا ساکت بود! برادر با حالت¬ و لحن¬ مرموز خوند: “هووووووووو! غارِ عمیق و تاریک و مرموز گریه کرد. هووووووووووو!”

خواهر که انگشتاش رو گذاشته بود رو گوش¬هاش، گفت: “بسه! نخون دیگه!” و رفت سر کتاب داستانِ خودش. برادر با طعنه گفت: “خرس ترسو! خرس ترسو!” بابا خرس که از بالای روزنامه¬اش نگاه می¬کرد، گفت: “این هم بس کن.”

وقتِ خوابِ بچه¬ها، بابا و مامان شب¬بخیر گفتن و چراغ¬ها رو خاموش کردن و بچه¬ها رو تو تاریکی معمولیِ وقتِ خواب، ترک کردن.

بیرون خونه¬ی درختی، صداهای واضح و بلندِ روز، جاشون رو به صداهای آروم و کمِ شب میدادن- گفت-گو¬ی آروم وزغ¬ها و قورباغه¬ها، صدای آرومِ جغد، وِز وِزِ آرومِ بادِ شب. و اگه خیلی با دقت گوش میدادی، می¬تونستی صدای همه¬شون رو بشنوی. صدای کرم¬های شب¬تاب که نورشون رو روشن و خاموش، روشن و خاموش می¬کردن.

ولی تویِ خونه¬ی درختی، خرس خواهر حتی یه ذره هم خوابش نگرفته بود. اون شب، تاریکی یه کمی هم آروم و خواب¬آلود به نظر نمی¬رسید. در حقیقت، مثل تاریکیِ شبح¬وارِ غارِ گریان به نظر می¬رسید. و کمد لباس¬های دوست داشتنی که بابا ساخته بود و آویزِ چوبیِ خنده¬دار هم، به نظر دوست¬داشتنی و خنده¬دار نمی¬رسیدن. بیشتر شبیه موجودات توی غار بودن. بنابراین، برادر تصمیم گرفت با صدای گریه و ناله بیشتر سر به سرش بذاره- یه صدا و ناله¬ی شبح¬وارِ واقعی- خواهر رو واقعاً ترسوند. خواهر داد کشید: “مامان، بابا! عجله کنید! زود بیاید!”

و اونها هم زود اومدن. بابا با عجله اومد تو اتاق تاریک و افتاد روی آویزِ چوبی. مامان هم بعد اون عجله کرد و افتاد روی بابا. در کمال تعجب، خواهر از تختش افتاد رو هر دوی اونها.

بعد برادر، که همه¬ی این¬ها با صدایِ ناله¬ی اون شروع شده بود، چراغ رو روشن کرد. چه وضعی! خواهر که هنوز هم می¬ترسید، بابا رو گرفته بود. بابا، انگشتش رو که کوبیده بود رو گرفته بود. و مامان هم دنبال کلاهِ شبش که تو تاریکی گم کرده بود، می¬گشت. هر سه تای اونها از دست برادر خرس دلخور و رنجیده بودن.

قرار بود که شب خیلی بلندی تو خونه¬ی درختی خرس¬ها بشه. مامان و بابا سعی کردن توضیح بدن هیچ چیز ترسناکی تو تاریکی وجود نداره (البته به جز خوردن به آویز چوبی و درد گرفتن انگشتِ پات) ولی هیچ فایده¬ای نداشت.

خواهر به هیچ وجه حاضر نبود با چراغ خاموش بخوابه. و برادر هم اصرار می¬کرد که با چراغ روشن خوابش نمی¬گیره.

صبح روز بعد، خانواده¬ی خرس¬ها خیلی خواب¬آلود بودن. برادر خرس با خمیازه گفت : “پسر، اصلاً دیگه دلم نمی¬خواد همچین شبی داشته باشم!” بابا گفت: “منم نمی¬خوام، و به نظرم فکری دارم که شاید مفید باشه.”

اون دست خواهر رو گرفت و گفت: “با من بیا.” خواهر می¬خواست بدونه: “کجا داریم میریم؟” “اتاق زیر شیروونی.” “اتاق زیر شیروونی، ولی اونجا حتی تو روشنایی روز هم تاریکه.” بابا گفت: “می¬دونم. ولی چیزی هست که می¬خوام نشونت بدم. به هر حال، هیچ چیز به خصوصی درباره تاریکی وجود نداره. فقط قسمتی از طبیعته، مثل روشنایی. قوه¬ی تخیلته که باعث می¬شه بعضی چیزها رو شبح¬وار ببینی.” خواهر پرسید: “قوه¬ی تخیل چیه؟”

“قوه¬ی تخیل چیزیه که باعث می¬شه ما کمد لباس¬ها و آویز چوبی رو مثل موجوداتِ غار ببینیم.” خواهر گفت: “ای کاش من قوه¬ی تخیل نداشتم.” بابا گفت: “اینطور نگو، یه قوه¬ی تخیل، بهترین چیزیه که یه بچه می¬تونه داشته باشه. قوه¬ی تخیله که باعث می¬شه ما نقاشی بکشیم، شعر بگیم، اخترع کنیم! مسأله اینه که بتونی قوه¬ی تخیلت رو کنترل کنی و اجازه ندی اون تو رو کنترل کنه.”

وقتی به اتاق زیر شیروونی رسیدن بابا شروع کرد به زیر و رو کردن جعبه¬ها کرد، و دنبال چیزی می¬گشت.

خواهر سعی کرد توصیه¬های پدر رو به کار بگیره و اجازه نده قوه¬ی تخیلش اونو کنترل کنه. و جواب هم داد- مشخص شد که اشکال شبح¬وار، سایه¬های وسایل قدیمین. چیزی که مثل یه غول به نظر می¬رسید، یه تپه از وسایل بود.

بابا گفت: “پیداش کردم. چرغ خوابِ قدیمی من! وقتی بچه بودم و نمی¬تونستم تو تاریکی به خواب برم ازش استفاده می¬کردم!” خواهر نمی¬تونست باور کنه که بابای بزرگ و قدرتمندش یه زمانی از تاریکی می-ترسیده. بابا گفت: “البته، همه¬ی ما یه زمان¬هایی می¬ترسیدیم.”

همون روز، کمی بعد خواهر از برادر پرسید: “چطوره بقیه¬ی داستانِ قضیه¬ی غارِ گریان رو برام بخونی؟” “مطمئنی که می¬خوای بخونم؟” اون اصرار کرد که: “البته! می¬خوام بدونم آخرش چی میشه!”

وقتی مشخص شد که هیچ چیز ترسناکی درباره¬ی صداها و ناله¬های شبح¬وار وجود نداره (صداها به علت باد که از سقفِ بازِ غار می¬وزید بود- مثل صدایی که وقتی از روی درِ بطری فوت می¬کنی، درمیاد)، خواهر کمی ناامید شد.

و اون شب، وقتی اون و برادر تو نورِ گرمِ چراغ خوابِ بابا آماده¬ی خواب بودن، گفت: “از نحوه¬ی تموم شدنِ داستانِ قضیه¬ی غار گریان کاملاً ناامید شدم.”

برادر پرسید: “چرا؟” اون گفت: “برای اینکه، انتظار داشتم اون صداها واقعاً صدایِ شبح و هیولای ترسناک باشه!” بعد از روی تختش رو تختِ برادر خم شد و ادای شبحِ ترسناک رو در آورد. برادر داد زد: “تمومش کن دیگه!”

بعد خواهر خوابید. ولی برادر برای یه مدت بیدار دراز کشید و به صدای جغد گوش داد و با خودش فکر کرد که به اندازه¬ی کافی داستان اسرارآمیز خونده، که دیگه تا مدتی نخونه.