مگا داستان

53 فصل | 570 درس

داستان انگلیسی حیوانات وحشی نجات بخش

توضیح مختصر

این روز ها همگی به دنبال یک قهرمان هستند که زندگیشان را نجات دهد و کمتر کسی پیدا می شود به کسی غیر از انسانها به این منظور فکر کند، اما در این درس با قهرمانانی از حیاط وحش آشنا خواهید شد که جان افراد مختلفی را نجات داده اند.

  • سطح متوسط

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل صوتی

دانلود فایل صوتی

متن انگلیسی درس

Wild Animals Save The Day

When most people think of a hero, they think of someone whose bravery saved the day. But that someone isn’t always human. Stories from all over the world tell of animals who have shown up for us just when we’ve needed them most.

The day before he vanished, 25-year-old Chilean man, Maykool Coroseo Acuña joined a group of tourists in Bolivia. They were going on a guided tour of the dense jungle. In the Bolivian Amazon, the fog hangs lower than the treetops, and the vegetation is so thick you can get lost in a matter of minutes. If it hadn’t been for a group of caring monkeys, Maykool might have died there.

This wasn’t supposed to be a dangerous trip. In fact, in 15 years, not a single tourist had gone missing from this camp. But the night Maykool disappeared, rangers say something was off.

He was acting weirdly and refused to participate in a traditional “Pachamama” ceremony to thank Mother Earth for allowing them to enter the jungle. Less than five minutes later, Maykool had seemingly disappeared into thin air. A search party immediately rushed into the jungle frantically looking for him. But after an entire night of scouring the nearby land, they came up empty handed.

The locals were sure that the mischievous jungle spirit “Duende” had cursed Maykool. They believed Maykool had offended “Pachamama”, and so she’d allowed Duende to have his way with him. Duende is known for driving victims mad and hiding them in other dimensions. This would explain why no one could find Maykool.

In Bolivia, the idea that the jungle is alive with magic and spirits is so common that even the authorities believed Maykool had fallen victim to Duende’s tricks.

The next day, the tour guides were at their wit’s end.

They called two of the most well-known shamans in the area and asked them to bring Maykool back.

The shamans arrived with the ceremonial tools needed to access the spirit world. The tools included a thick block of sugar, cans of beer, cigarettes, coca leaves, wine bottles, sparkling confetti, and a large wooden cross.

According to the shamans, Duende was working with

Mapajo, a powerful tree spirit, and together they were hiding Maykool. The shamans said that Maykool was too far away in the spirit realm to reach.

Their only hope was to make a payment to Pachamama in the form of a ceremony. If the jungle accepted, there was a chance she’d let them contact Maykool’s soul and lead him back to this dimension.

They knew that time wasn’t on their side. Without food or water, Maykool would soon be a goner.

For nearly a week, the shamans hardly slept a wink, staying up all night in ceremony. Meanwhile, a search party was spending 10 hours a day looking for Maykool.

The rangers who had more than 20 years of experience were shocked that in 5 days they hadn’t found even a shred of the missing man.

That is until a muddy sock was found on the sixth day.

Maykool’s step-mother confirmed that it was his. For the shamans, this was the break in the case they needed.

They now had a window to his soul and a way to contact his spirit. They prayed hard for the next two days, staying up all night. Finally, they said the jungle had accepted their payments. It was a done deal. They were sure that soon Maykool would reappear.

The next day, Maykool’s sister was with a search party in the jungle when she heard a yell. She ran toward the sound and found her brother in a tree, holding a large walking stick. He was less than a mile from camp.

He was covered in bug bites, very weak, and dehydrated but he was still alive. Everyone wept in celebration.

He said the night he’d disappeared he’d had strange and terrible thoughts running through his head. Without rhyme or reason, he felt an intense urge to flee from the rainforest. Not thinking, he began to run straight into the dense forest. He kicked his shoes off because he felt that they were slowing him down. Then he threw his phone and his flashlight on the ground.

After a while, he stopped under a tree, and that’s when he began to second-guess himself. “What have I done?”, he thought. He wanted to return to camp, but he could not find the river that would have brought him there. He feared the worst.

He says he would have starved if it hadn’t been for a group of monkeys who cared for him while he was lost.

Each day, he followed them to water and shelter, and they dropped him fruits from the trees to eat. He’s sure that without them, he wouldn’t have made it.

He says on the night before he was found, he dropped to his knees and begged God to help him find a way out of the jungle. The next day, he was found. For Maykool, that’s proof that God had a hand in saving his life. But he also has immense gratitude for the monkeys whose care kept him from starving.

Kevin Hines is another man who will never forget the animal that saved his life.

Like Maykool, Kevin was struggling with some frightening thoughts. In fact, for years Kevin had been fighting mental illness. At 19 years old he decided he couldn’t take it anymore.

That morning, he kissed his father goodbye, he bought a pack of candy to eat as his last meal, and boarded a bus that was headed toward the Golden Gate Bridge. He planned to commit suicide.

The entire bus ride Kevin wept openly. He decided that if even a single person asked him if he was okay, he would not jump off the bridge because that would prove that someone cared about him. Tears streamed down his face, and yet, not a single passenger said a word to him. It seemed that they couldn’t care less.

Finally, he arrived at the bridge. He walked to the railing and looked over. He stood there for many minutes, crying. Then, he saw a woman approaching him.

He was sure she was going to ask him if he was okay, which would mean that he wouldn’t kill himself.

The woman was wearing big sunglasses and held out her hand. But instead of asking Kevin if he was okay, she asked him to take a photo. In her outstretched hand was a camera. Kevin believed this was proof that no one cared. It was the last straw.

He took her photo. Moments later, he threw himself from the bridge.

He felt immediate regret as his hands left the railing. He knew he’d made a terrible mistake. Very few people had ever survived a fall from this bridge. As he fell toward the water, he asked God to save him.

He fell 225 feet at 75 miles per hour. About four seconds passed before he landed in the cold water below, shattering several vertebrae and sinking far beneath the surface. “This is it,” he thought. Just when he decided he wanted to live, he feared he’d drown.

But then something nudged him toward the surface. At first, he thought it was a shark. The thing continued to circle him in the water, swimming underneath him and nudging him back to the surface when he began to sink.

When the rescue boat arrived, the animal swam away. Kevin was pulled from the water and miraculously recovered fully. More than 1,600 people have fallen to their deaths from the Golden Gate Bridge. Kevin is one of just 26 people who have lived to tell about it.

Kevin became a mental health advocate who has spoken to hundreds of people about suicide prevention.

In an interview Kevin did to spread awareness about suicide prevention, he mentioned the mysterious animal that gave him a second chance at life. He later received a letter from a man who wrote, “Kevin, I’m so very glad you’re alive. I was standing less than two feet from you when you jumped. Until this day, no one had told me whether you lived or died. By the way, it wasn’t a shark. There was a sea lion and the people above looking down believed it to be keeping you afloat.”

Like Maykool, Kevin believes that it was his prayer to God that ultimately saved his life, and that his animal friend was part of God’s answer to his prayer.

ترجمه‌ی درس

جانوران وحشی نجات بخش

تصور بیشتر افراد از قهرمان فردی است که شجاعتش موجب نجات شده است. اما آن فرد همیشه انسان نیست . داستان هایی در مورد حیوانات از سراسر دنیا بیان می شود که درست زمانیکه به آنها شدیدا احتیاج بوده خودشان را به خوبی ثابت کرده اند .

مرد 25 ساله ی اهل شیلی مایکول کروسيو آکونیا یک روز پیش از ناپدید شدنش به گروهی از گردشگران در بولیوی ملحق شد . آنها به یک گردش تحت سرپرستی در یک جنگل انبوه رفتند. در جنگل های آمازون بولیویا مه پایین تر از نوک درختان قرار می گیرد و پوشش گیاهی به قدری انبوه است که در مدت کوتاهی می توان گم شد. اگر مراقبت گروهی از میمون ها نبود مایکول در آنجا مرده بود.

قرار نبود سفر خطرناکی باشد. در واقع در طول 15 سال حتی یک گردشگر هم در این کمپ مفقود نشده بود. اما شبی که مایکول ناپدید شد جنگلبانان می گفتند مساله ای مرموز بوده است .

او(مایکول) رفتارش عجیب بود و قبول نمی کرد در مراسم سنتی “پاچاماما” که به منظور قدردانی از مادر طبیعت/ زمین برای اجازه ورودشان به جنگل بود شرکت کند. پس از کم تر از 5 دقیقه ظاهرا مایکول در هوای رقیق محو شد . گروه جستجو بلافاصله با عجله وارد جنگل شدند و به دنبال او گشتند. اما بعد از یک شب کامل جستجوی دقیق نواحی اطراف با دست خالی بازگشتند. بومیان آنجا با اطمینان می گفتند که روح خبیث جنگل “دووئنده “ مایکول را نفرین کرده است.

آنها بر این باور بودند که مایکول پاچاماما را آزرده خاطر کرده است و بدین دلیل مادر طبیعت اجازه داده دووئنده خودش حساب مایکول را برسد . دووئنده به عصبانی کردن قربانیان و مخفی کردن آنها در ابعاد و نقاط دیگر معروف است. این توجیه دلیل آنست که چرا هیچ شخصی نمی توانست مایکول را پیدا کند. در بولیوی این باور که جنگل زنده با جادو و ارواح وجود دارد بقدری رایج است که حتی مقامات باور کردند که مایکول در دام های دووئنده قربانی گشته است.

روز بعد راهنماهای تور بهت زده و سردرگم بودند. آنها دو تن از رؤسای دینی (شمن ) سرشناس قبایل را به منطقه فرا خواندند و از آنها خواستند تا مایکول را برگردانند.آن رؤسای دینی با ابزار های مخصوص مورد نیاز مراسم به منظور ارتباط بادنیای ارواح آمدند. آن ابزارها تکه ی قطور قند , قوطی های آبجو, سیگار, برگ های کاکائو , بطری های شراب, کاغذ های رنگی پر زرق و برق و صلیب بزرگ چوبی را شامل می شد.

بر اساس گفته ی رؤسای دینی دووئنده با روح قدرتمند درخت مپخو در ارتباط بود و هردو با هم مایکول را پنهان کرده بودند. رؤسای دینی قبایل بیان داشتند که مایکول در قلمرو دور دست روح قرار داشت و نمی شد به آن دسترسی پیدا کرد . تنها امید آنها این بود که به پاچاماما در قالب یک مراسم چیزهایی اهدا کنند . اگر جنگل آن را قبول می کرد این شانس وجود داشت که مادر طبیعت امکان ارتباط با روح مایکول را برایشان فراهم کند و او را به مسیر بازگشتش راهنمایی کند.

آنها می دانستند که زمان به نفع آنها نبود. بدون غذا و آب مایکل به زودی می مرد. برای حدود یک هفته رؤسای دینی قبایل به ندرت چشم بر هم گذاشته بودند و تمام شب برای مراسم بیدار بودند. هم زمان گروه جستجو روزانه ده ساعت را به دنبال مایکول می گشتند.

جنگلبانانی که بیش از 20 سال سابقه ی کار داشتند از اینکه در 5 روز نتوانسته بودند حتی رد کوچکی از این مرد گمشده بیابند بهت زده بودند. تا روز ششم که جورابی گل آلود پیدا شد اینچنین بود. نامادری مایکول تاییدکرد که این جوراب متعلق به او بوده است. برای رؤسای دینی این نور روشنی در این مورد بود که آنها نیاز داشتند.

اکنون آنها دریچه ای برای ارتباط با روح او و راهی برای ارتباط با ارواح داشتند. آنها دو روز بعد را به عبادت فراوان پرداختند و تمام شب را بیدار ماندند. سرانجام آنها بیان داشتند که جنگل هدایای آنها را پذیرفته است. معامله صورت گرفته بود. آنها اطمینان داشتند که به زودی مایکول پیدایش می شود.

روز بعد خواهر مایکول با گروه جستجو در جنگل به سر می برد که فریادی شنید. او به طرف صدا دوید و برادرش را روی درخت دید که چوبدستی بزرگی به دست داشت. او کمتر از یک مایل از کمپ فاصله داشت. بدنش پوشیده از نیش حشرات بود و بسیار ضعیف و آب بدنش را ازدست داده بود, اما هنوز زنده بود. همه از شادی می گریستند.

او بیان داشت شبی که نا پدید شد افکار عجیب و وحشتناکی در سرش بود. بدون هیچ دلیلی او تمایل شدیدی داشت که از جنگل استوایی خارج شود. بدون فکر مستقیم به سمت جنگل انبو ه می دوید. کفش هایش را از پاهایش درآورد زیرا فکر می کرد سرعتش را کم می کنند سپس موبایل و چراغ قوه اش را به زمین انداخت.

پس از اندکی زیر درختی ایستاد و این درست زمانی است که به خودش تردید کرد.با خود اندیشید “من چکار کردم ؟ “ او می خواست به کمپ برگردد اما نمی توانست رودخانه ای که او را بدینجا کشانده بود پیدا کند. او بشدت ترسید. او می گفت اگربخاطر دسته ای از میمونها که زمانیکه گم شده بود به او رسیدگی می کردند, نبود از گرسنگی تلف شده بود. او هرروز آن دسته میمون را به قصد آب و سرپناه دنبال می کرد و آنها برایش از درخت میوه می انداختند تا بخورد. او مطمئن است بدون آنها نمی توانست دوام بیاورد.

او بیان می دارد شب قبل از پیدا شدنش زانو زده و از خداوند عاجزانه درخواست کرده که به او کمک کند تا راهی برای رهایی از جنگل جلوی پایش بگذارد. روز بعدش او را پیداکردند. برای مایکول اینکه خداوند در نجاتش دست داشته ثابت شده است. لیکن وی قدردانی بی کرانی را مدیون میمونهاییست که مراقبت و رسیدگی آنها او را از گرسنگی نجات داد.

کوین هاینز فرد دیگریست که هیچگاه جانوری که نجاتش داد را فراموش نخواهد کرد . کوین درست مثل مایکول ذهنش درگیر افکار وحشتناکی بود . در واقع سال ها بود که کوین با بیماری روانی دست و پنجه نرم می کرد . در 19 سالگی تصمیم گرفت که دیگر نمی تواند ادامه دهد . در صبح آن روز با پدرش با بوسه ای خداحافظی کرد , پاکتی آبنبات خرید تا بعنوان آخرین خوراکی زندگیش میل کند و سوار اتوبوسی شد که به سمت پل گلدن گیت می رفت او می خواست خود کشی کند .

در طول کل مسیر کوین آشکارا گریه می کرد . تصمیم گرفت حتی اگر یک نفر حالش را بپرسد دیگر از پل خود را نیاندازد چراکه ثابت می شد که فردی به او اهمیت می دهد . اشکهایش از سر و رویش پایین می ریخت و کماکان حتی یکی از مسافران کلمه ای به او نگفتند . به نظر می رسید از این بی تفاوت تر نمی توانستند باشند .

سرانجام او به آن پل رسید . به سمت نرده ها رفت و پایین را نگاه کرد. دقایق زیادی را با گریه در آنجا به سر برد . سپس زنی را دید که به سمتش نزدیک می شد. مطمین بود که آن زن حالش را می پرسد و این بدان معنا بود که او دیگر خودش را نمی کشت . آن زن عینک آفتابی بزرگی به چشمانش داشت و دستش روی آن بود . اما بجای آنکه حال کوین را بپرسد از او خواست که عکسی از او بگیرد . در دستان کشیده اش دوربینی بود . کوین باور داشت که این شاهد و گواهی است بر آنکه همه نسبت به او بی تفاوت اند . این آخرین امید او بود . او از آن زن عکس گرفت . چند لحظه بعد خودش را از پل انداخت . او بلافاصله پس از ول کردن دستهایش از پل احساس پشیمانی کرد . می دانست که اشتباه بزرگی مرتکب شده . افراد بسیار کمی تاکنون از این پل جان سالم به در برده اند . درست زمانیکه به آب افتاد از خدا خواست که نجاتش دهد. او با سرعت 75 مایل در ساعت از ارتفاع 225 فوتی ( 6862 متری ) سقوط رده بود . حدودا 4 ثانیه زمان برد تا به زیر آب سرد برود و چندتا از مهره های ستون فقراتش شکست و زیر سطح آب غرق شد . با خود گفت “ این همان چیزی است که می خواستی “ . درست زمانیکه میخواست زنده بماند می ترسید غرق شود .

اما ناگهان چیزی او را به سمت سطح آب هول می داد . ابتدا فکر کرد کوسه است . زمانیکه داشت غرق می شد آن چیز او را در آب چرخانید و زیر او شنا می کرد و او را به سمت سطح آب می کشانید . زمانیکه غایق نجات فرا رسید آن حیوان شناکنان دور شد . کوین از آب بیرون کشیده شد و به طرز معجزه آسایی بهبود یافت . بیش از 1600 نفر از پل گلدن گیت به کام مرگ کشیده شدند و کوین تنها یکی از 26 نفری است که زنده ماند تا داستانش را بازگو نماید . کوین به یکی از حامیان سلامت روانی تبدیل شد که با صدها نفر راجع به جلوگیری از خودکشی صحبت کرده است .

در یکی از مصاحبه ها که به منظور آگاهی از عدم خودکشی بود, کوین در مورد جانور مرموزی که باعث شانس دوباره ی زندگیش شده بود صحبت کرد . مدتی بعد نامه ای از مردی دریافت نمود که نوشته بود , “ کوین بسیار خرسندم که تو زنده ای . زمانیکه از پل خودت را انداختی من به فاصله کمتر از 2 فوت ( 61 سانتی متر) از تو ایستاده بودم . تا به امروز کسی به من نگفت که تو زنده ماندی یا مرده ای . راستی آن حیوان کوسه نبود بلکه شیر دریایی بود و افرادی که از بالا به پایین می نگریستند ایمان داشتند که آن جانور تور ا شناور نگه می دارد و مانع غرق شدن تو می شود “

کوین نیز مانند مایکول بر این باور بود که که دعایش در پیشگاه خداوند بود که سرانجام موجب نجاتش شده بود و آن دوست جانورش بخشی از استجابت خداوند نسبت به دعایش بوده است.