داستان انگلیسی دوستی‌های بعید
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: مگا داستان / فصل: دوستی‌های بعید / درس: داستان انگلیسی دوستی‌های بعیدسرفصل های مهم
داستان انگلیسی دوستی‌های بعید
توضیح مختصر
حتماً با شنیدن نام هر حیوان دشمن آن را نیز به‌خاطر می‌آورید. گربه‌ها در مقابل سگ‌ها، گربه‌ها در مقابل موش‌ها و... در این درس به دوستی‌های غیرمنتظره‌ای میان حیوانات بر خواهید خورد.
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Unlikely Friendships
If you’ve spent much time on YouTube, you’ve probably come across one of the more popular video genres: interspecies friendships. Bubbles the elephant and Bella the dog are dear friends in South Carolina. Videos of the 9,000-pound behemoth playing in the water with her little friend have racked up almost 4 million views.
Similarly, the heart-warming story of Shere Khan the tiger, Baloo the bear and Leo the lion has touched the hearts of millions on YouTube. They were rescued from their owner, an abusive drug dealer. Now, the three fearsome animals are a loving family living together in an animal sanctuary.
Foxes and cats, dogs and owls, gorillas and kittens, the examples of these unlikely friendships go on and on. One of the more peculiar interspecies friendships is between humans and wild animals.
Over ten million people have marveled over the video of an emotional reunion between a lion and the men who raised him. Their story begins in England. London in the sixties was a wild place to be. Things got even wilder for two party-loving Australians when they adopted a lion.
In 1969, John Rendall and Anthony Bourke were shopping in a luxury department store when they came across a three-month-old lion cub in a tiny cage. Seeing a young lion in such a confined space upset them.
They wished to right this wrong. They purchased the lion and named him Christian. The two friends raised him as if he were their child.
He wasn’t. Christian was a wild animal. Yet this king of the jungle was surprisingly well behaved.
Caring for Christian was hard, but rewarding. The young lion appeared happy in their London apartment. He ate steak and, like a house cat, he used a giant litter tray as a toilet. And they walked him in the local churchyard like a dog.
But was Christian really suited to live a domestic life?
After a year, John and Anthony decided the answer was ‘no’. They flew Christian to Kenya. A lion conservationist introduced Christian to the land of his ancestors. The pampered pet returned to a more natural life in the wild.
A year later the two friends returned to Africa. In a touching reunion caught on camera, Christian clearly remembered his surrogate parents.
John explained, “He ran towards us with such love and excitement in his eyes.”
Neither time nor environment could break the bonds between man and lion.
Englishman Damian Aspinall experienced a similar relationship with a gorilla named Kwibi.
Growing up on an English estate, which was also an ad hoc wildlife sanctuary, Damian saw nothing of his absent mother and little of his neglectful father. His emotional support came from the wild animals who lived on the estate.
Damian explained, “When I was a little boy, all the animals lived in the house with us.”
Damian eventually took over his father’s conservation organization - The Aspinall Foundation. The group breeds gorillas and returns them to the wild.
Damian forged a special friendship with a gorilla, called Kwibi, who was returned to the African jungle when he was five.
Five years later, Damian visited the jungle hoping to find Kwibi again. It was a dangerous journey. The 10-year-old male gorilla had been living in the wild for half a decade. Would he remember Damian? If he did, would he be hostile or welcoming?
Kwibi not only recognized Damian, he greeted him with hugs. Damian explained, “He looked in my eyes with such intensity and such love I knew that I’d be ok.”
In a video recorded during their reunion in the African jungle, Damian passes leaves from his mouth to Kwibi’s. The gorilla could easily kill the much weaker Damian, but instead tenderly wraps his arms around his old friend and holds him gently.
Stories like Kwibi and Christian’s appeal to people because it hints that love knows no boundaries. If we can build bonds between different species, perhaps there is hope for us. After all, the most dangerous animal to humans is our own fellow humans.
Stories of tribalism and oppression of our human brothers and sisters can be found in all cultures. The United States, for example, was built on the backs of slavery. While slavery officially ended in 1865, its legacy still casts a shadow over American society.
Bill Wilkinson looks no different than any other old white man. He seems good-natured and keen to crack a joke.
He lives in a majority black town and gets on well with his neighbors. Yet you shouldn’t judge a book by its cover.
Bill was once an Imperial Wizard in the Ku Klux Klan. The Ku Klux Klan is a racist group in the US that dates back to the end of slavery and has a history of terrorizing black people. And an Imperial Wizard is the highest position within this notorious group of thugs. Indeed, at one time, Wilkinson was branded the most powerful white supremacist in the world.
Bill disappeared from the US in the 1980s and has been found in San Pedro, Belize. He now lives happily alongside the very people he once hated with a passion. He said he’s no longer a racist and stresses, “I don’t hate blacks. I never have hated blacks, I still don’t hate blacks, I don’t hate anyone.”
History tells a different story. For nearly ten years Bill served as Imperial Wizard of the Invisible Empire of the Knights of the KKK. From 1975 to 1984, Bill enjoyed stirring up racial hatred.
He insisted all Klansmen should carry guns, knives and clubs. He organized camps to train Klan members for a coming ‘race war’. He even brainwashed young children into the ways of the KKK.
Wilkinson once told the Washington Post, “Race-mixing, that’s the highest sin you can commit. Higher than murder.”
Bill now lives on an island with a mostly Black, Mayan and Hispanic population. Stranger still, he has many close friends among the non-white population. He runs a hotel and the locals jokingly call him ‘King of the rednecks’. Bill claims he now believes in brotherly love.
Considering Bill’s history, such a claim seems far-fetched. Can a leopard really change his spots? Should he be given a second chance to atone for past sins?
Bill isn’t too honest about his former life in the KKK. He insists he only joined the Klan to improve American schools. How? Through that tired old chestnut they call segregation.
Bill explained, “After the schools became integrated they started to have disciplinary problems. Black people got automatic promotions, whether they passed the grades or not. I joined the Klan and I did the best I could to find a solution to improve the schools.”
Strangely, considering his current location, Bill still believes in segregation. He describes himself as a bible-bashing segregationist.
He said, “I still believe in segregation, that’s how it should be. God has commanded me not to mix with other races. I have not changed, I’m the same man I always have been. I wouldn’t let a black person marry my children or my grandchildren.”
The irony is, Bill does mix with other races. He lives alongside them, but still cannot let go of the petty prejudice, which poisoned his soul.
A penniless San Pedro Rastafarian street artist, named Kurt, hit the nail on the head when it comes to the man he calls ‘Mr. Bill’.
Kurt said, “I think of Mr. Bill as a friend, but a friend who can’t see what is in front of his very nose. He speaks like we can’t all live together, but he’s living in a town where all the people live together. It takes a mentally insane person to think like that.”
Insane or not, Bill is living in peace and friendship with the people despite his sordid past and lingering prejudices. Could the ‘brotherly love’ he claims to believe in be the thing that explains this irony? As the American author, H. Jackson Brown Jr. once said, “Sometimes the heart sees what is invisible to the eye.”
ترجمه‌ی درس
دوستی‌های غیرمنتظره
اگر زمان زیادی را در یوتیوب صرف کرده باشید، احتمالاً با یکی از انواع ویدیوهای محبوب برخورد کرده‌اید: دوستی بیناگونه‌ای. فیلی به‌نام بابلز و سگی به‌نام بلا، دوستان صمیمی در کارولینای جنوبی هستند. ویدیوهای اسب آبی ۹۰۰۰ پوندی در حال آب‌بازی با دوست کوچکش حدودا ۴ میلیون بازدید داشته‌است.
همین طور حکایت دل‌نشین شییرخان ببر، بالوی خرس و لئوی شیر میلیون‌ها نفر را در یوتیوب تحت‌تأثیر خود قرار داد. این حیوان‌ها از دست صاحبشان، فروشنده‌ی موادمخدر بدرفتار، نجات پیدا کردند. اکنون این سه حیوانان ترسناک خانواده‌ای دوست‌داشتنی را تشکیل داده‌اند که در منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی حیوانات با هم زندگی می‌کنند.
روباه‌ها و گربه‌ها، سگ‌ها و جغدها، گوریل‌ها و بچه‌گربه‌ها، نمونه‌هایی از این دوستی‌های غیرمنتظره هستند. یکی از نادرترین دوستی‌های بیناگونه‌ای میان انسان‌ها و جانوران وحشی است.
بیش از ده میلیون نفر از دیدن ویدیوی احساسیِ دیدار دوباره‌ی یک شیر و مردانی که او را بزرگ کرده بودند، حیرت‌زده شدند. داستان آن‌ها در انگلستان آغاز می‌شود. لندن در دهه‌ی شصت متلاطم بود. وقتی دو استرالیایی عاشق مهمانی نگهداری شیری را به عهده گرفتند، اوضاع متلاطم‌تر هم شد.
در سال ۱۹۶۹ جان راندال و آنتونی بورک در فروشگاهی پرزرق‌وبرق در حال خرید بودند که با بچه‌شیر سه‌ماهه‌ای در قفسی کوچک برخوردند. دیدن بچه‌شیر در چنین جای بسته و محصوری آن‌ها را ناراحت کرد.
آن‌ها می‌خواستند که این کار اشتباه را اصلاح کنند. آن‌ها شیر را خریدند و اسمش را کریستین گذاشتند. این دو دوست به‌گونه‌ای از شیر نگهداری می‌کردند انگار که فرزندشان بود.
اما نبود. کریستین حیوانی وحشی بود. با این حال این سلطان جنگل به‌طرز شگرفی خوش‌رفتار بود.
مراقبت از کریستین دشوار اما پرثمر بود. این شیر جوان در آپارتمان آن‌ها در لندن خوشحال به‌نظر می‌رسید. او استیک می‌خورد و مثل گربه‌ی خانگی از ظرف توالت بزرگی به‌عنوان دستشویی استفاده می‌کرد. و آن‌ها او را مثل سگی در حیاط کلیسای محلی می‌گرداندند.
اما آیا واقعا کریستین برای زندگی در خانه مناسب بود؟
پس از یک سال، جان و آنتونی تصمیم گرفتند که پاسخ این پرسش «نه» است. آن‌ها کریستین را با هواپیما به کنیا بردند. یک حامی حفاظت از شیرها کریستین را به سرزمین اجدادش برد. این حیوان خانگی نازپرورده به زندگی طبیعی‌تر حیات وحش بازگشت.
یک سال بعد این دو دوست به آفریقا بازگشتند. در دیدار دوباره‌ی متأثرکننده‌ای که با دوربین ضبط شد، کریستین کاملاً والدین جایگزینش را به‌خاطر آورد. جان توضیح می‌دهد، «او با چشمانی مملو از عشق و هیجان به سمت ما دوید.»
نه زمان و نه محیط نمی‌تواند ارتباط عاطفی میان شیر و انسان را از میان ببرد.
مردی انگلیسی به‌نام دیمین اسپینال رابطه‌ای مشابه را با گوریلی به‌نام کویبی تجربه کرد.
دیمین که چیزی از مادر غایبش عایدش نشده بود و خیلی کم از پدر غافلش نصیبش شده بود، در شهرکی در انگلستان بزرگ شد که همچنین منطقه‌ای برای حفاظت از حیوانات بود. حمایت عاطفی‌اش از سوی حیوانات وحشی‌ای بود که در آن شهرک می‌زیستند.
دیمین توضیح داد که، «وقتی پسری خردسال بودم، همه‌ی حیوانات با ما در خانه‌مان زندگی می‌کردند».
در نهایت دیمین وظیفه‌ی اداره‌ی سازمان حفاظت از حیوانات پدرش یعنی مؤسسه‌ی اسپینال را به عهده می‌گیرد. این تشکیلات، گوریل‌ها را پرورش می‌دهد و به حیات وحش بازمی‌گرداند.
دیمین دوستی ویژه‌ای با گوریلی به‌نام کویبی برقرار کرد که در پنج سالگی به جنگل‌های آفریقایی برگردانده شد.
پس از پنج سال، دیمین، به امید یافتن دوباره‌ی کویبی، به جنگل رفت. سفر خطرناکی بود. گوریل ۱۰ ساله‌ی نر نیمی از دهه را در حیات وحش زیسته بود. آیا دیمین را به‌خاطر خواهد آورد؟ اگر به‌خاطر آورد آیا رفتارش وحشیانه خواهد بود یا دوستانه؟
کویبی نه تنها دیمین را شناخت، بلکه با آغوش باز به پیشواز او رفت. دیمین گفت، «او با چنان شور و عشقی به چشمان من نگاه می‌کرد که می‌دانستم اتفاقی برای من نمی‌افتد».
در ویدیویی که در جنگل‌های آفریقا دیدار دوباره‌ی آن‌ها را ثبت کرده، دیمین برگ‌هایی را با دهانش به دهان کویبی می‌دهد. این گوریل می‌توانست راحت دیمین ضعیف را بکُشد، اما در عوض دستانش را با لطافت دور دوست قدیمی‌اش می‌گذارد و آرام او را در آغوش می‌گیرد.
داستان‌هایی همچون کویبی و کریستین برای مردم جذاب هستند زیرا نشان‌گر آنند که عشق، مرزی نمی‌شناسد. اگر بتوانیم بین گونه‌های متفاوت پیوند برقرار کنیم، پس برای خودمان هم امیدی هست. بالاخره، خطرناک‌ترین موجود نسبت به بشریت، خودمان، انسان‌ها، هستیم.
داستان‌هایی پیرامون قبیله‌گرایی و ظلم برادران و خواهران هم‌نوع نسبت به یکدیگر در تمامی فرهنگ‌ها یافت می‌شود. مثلاً، ایالات متحده در نتیجه‌ی برده‌داری به‌وجود آمد. در حالی که برده‌داری به‌طور رسمی در ۱۹۸۵ خاتمه یافت، اما میراث آن هنوز در جوامع آمریکا سایه انداخته‌است.
بیل ویکینسون متفاوت‌تر از دیگر سفیدپوستان سال‌خورده به‌نظر نمی‌آید. خوش‌خلق به‌نظر می‌رسد و جوک گفتن را دوست دارد.
او در شهری با اکثریت سیاه‌پوست زندگی می‌کند و با همسایگانش خوب رفتار می‌کند. با این حال، نباید کسی را از روی ظاهرش قضاوت کرد.
زمانی بیل رهبر سازمان کو کلاکس کلن بود. سازمان کو کلاکس کلن گروه نژادپرستی در ایالات متحده است که پیشینه‌ی آن به پایان برده‌داری برمی‌گردد و در وحشت‌زده کردن سیاه‌پوستان سابقه دارد. و رهبر این سازمان بالاترین مرتبه را در گروه بدنام این افراد وحشی دارد. درواقع، زمانی عنوان قدرتمندترین سفیدپوست فوق‌نژادپرست در دنیا به ویلکینسون تعلق داشت.
بیل در دهه‌ی هشتاد از ایالات متحده ناپدید شد و در شهر سن پدروی بلیز یافت شد. او اکنون در کنار همان افرادی که زمانی از آن‌ها انزجار شدیدی داشت با رضایت و خرسندی زندگی می‌کند. او گفت که دیگر نژادپرست نیست و تأکید دارد که «من از سیاه‌پوست‌ها متنفر نیستم، هرگز از سیاه‌پوست‌ها متنفر نبوده‌ام، حالا هم از سیاه‌پوست‌ها متنفر نیستم، از هیچ‌کس متنفر نیستم.»
تاریخ داستان دیگری را می‌گوید. به‌مدت حدود ده سال، بیل مقام عالی‌رتبه‌ی حکومت مخفی شوالیه‌های سازمان کو کلاکس کلن بود. از ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۴، بیل از تحریک نفرت نژادی لذت می‌برد.
او اصرارش بر این بود که همه‌ی اعضای این سازمان می‌بایست اسلحه، چاقو و چماق حمل کنند. او اردوهایی برای آموزش اعضای سازمان برای «جنگ نژادی» در پیش رو به‌راه می‌انداخت. او حتی کودکان را شست‌وشوی مغزی می‌داد تا به شیوه‌های KKK رفتار کنند.
یک‌بار ویلکینسون به واشینگتون پست اعلام کرده بود که «ترکیب نژادها بزرگ‌ترین گناهی است که می‌توان مرتکب شد. بالاتر از قتل.»
اکنون بیل در جزیره‌ای با اکثریت جمعیت سیاه‌پوست، سرخپوستان مایاهایی و اسپانیایی زندگی می‌کند. عجیب‌تر اینکه دوستان نزدیک بسیاری در جامعه‌ی غیرسفیدپوست دارد. او هتلی را اداره می‌کند و افراد بومی با تمسخر او را «پادشاه روستانشینان» می‌نامند. بیل ادعا می‌کند که اکنون به عشق برادرانه ایمان دارد.
با در نظر گرفتن پیشینه‌ی بیل، چنین ادعایی دور از انتظار است. آیا پلنگ می‌تواند خال‌هایش را عوض کند؟ آیا می‌بایست فرصت دیگری به او داد تا گناهان گذشته‌اش را جبران کند؟
بیل در مورد زندگی سابقش در KKK خیلی صادق نیست. او بر این قضیه اصرار می‌کند که فقط برای بهبود مدارس آمریکایی به این سازمان ملحق شده‌است. چگونه؟ از طریق همان داستان تکراری قدیمی تبعیض نژادی.
بیل توضیح داد که، «زمانی که مدارس یکی شد (سیاهان و سفیدان در یک مدرسه می‌آموختند)، مشکلات انضباطی شروع شدند. سیاه‌پوستان به‌طور اتوماتیک چه نمره‌ی قبولی می‌گرفتند و چه نمی‌گرفتند به سطح بالاتر می‌رفتند. من به این سازمان ملحق شدم و تمام سعیم را کردم تا راه‌حلی برای بهبود مدارس بیایم.»
به‌طور عجیبی، با در نظر گرفتن جایگاه کنونی‌اش، بیل هنوز به تبعیض نژادی باور دارد. او خود را طرفدار جدایی‌گری نژادی و پیرو تعلیم تحکیم‌آمیز انجیل می‌داند.
او گفت، «من هنوز هم به تفکیک نژادی اعتقاد دارم، همین طور هم باید باشد. خداوند به من امر فرموده که با نژادهای دیگر نیامیزم. من تغییر نکرده‌ام، همان مردی هستم که همیشه بوده‌ام. من اجازه نمی‌دهم که فردی سیاه‌پوست با فرزندان یا نوادگانم ازدواج کند.»
کنایه‌ی این مسئله این است که بیل با نژادهای دیگر درآمیخته‌است. او در کنار آن‌ها زندگی می‌کند، اما هنوز نمی‌تواند از تعصبات و قضاوت‌های تبعیض‌آمیز بی‌اهمیتش که روح او را مسموم کرده‌است دست بردارد.
یک هنرمند خیابانی راستافاریِ (نام فرقه) فقیر به‌نام کرت درمورد مردی که به او «آقای بیل» می‌گوید، درست به هدف زد.
کرت گفت، «من آقای بیل را دوستم می‌دانم، اما دوستی که نمی‌تواند آنچه درست مقابل چشمانش است را ببیند. او طوری صحبت می‌کند که انگار ما نمی‌توانیم با هم زندگی کنیم، اما در شهری زندگی می‌کند که همه‌ی افراد با هم زندگی می‌کنند. این طرز نگرش مخصوص فرد بیمار روانی است.»
بیل چه روانی باشد و چه نباشد باوجود پیشینه‌ی پَستش و تعصبات کورکورانه‌ی کهنه‌اش در صلح و دوستی کنار مردم زندگی می‌کند. آیا عشق برادرانه‌ای که ادعا می‌کند به آن باور دارد همان چیزی است که گویای این کنایه است؟ همان طور که نویسنده‌ی آمریکایی اچ. جکسون براون جونیور. یک بار گفت، «گاهی قلب‌ها چیزی را می‌بینند که چشم‌ها قادر به دیدن آن نیستند.»